Sjálfsbjörg - 01.07.1964, Qupperneq 11

yfir f jallið, svo við ákváðum að gera þetta,
og það var nú það.
— Einmitt, sagði ég.
— Þetta var ósköp meinlaus ferð.
— En björgunarsveitin.
— Já, björgunarsveitin, sagði hann. —
Ekki bað ég þá um að leita.
— Nei, auðvitað.
— Hún asnaðist bara af stað og gerði
allt vitlaust í skelfingu og Ijósagangi.
— Voru þið kannski að farast þarna á
fjallinu.
— Að farast, sagði hann. — Ég hef
aldrei vitað að mér væri nein hætta búin
í snjó.
— En þessi náungi, sem fór með þér,
sagði ég. — Kannski þeir hafi óttast um
hann.
— Sko, við fórum þarna yfir í dalinn
og það var komin blindhríð og ég treysti
honum ekki alminlega til að ganga þetta,
en hann vildi ólmur fara og hann um
það.
— Já, hann um það, sagði ég.
— Og við lögðum af stað beinustu leið
á fjallið og hann var nokkuð duglegur
fyrst, en þetta var bölvað púl upp brekk-
urnar og hann var ekki eins vanur og
hann var ákafur að komast þetta.
— Svo þú hefur orðið að bera hann,
sagði ég.
— Nei, það er ekki satt, ég bar hann
aldrei. En þegar við komum upp á brúnina
var hann alveg búinn að vera. Þú hefur
náttúrlega aldrei komið hér upp, sagði
hann og nú gerði hann aftur þessa snöggu
og fyrirlitningarfullu höfuðhreyfingu í átt-
ina að fjallinu. — Fjallið er alveg flatt að
ofan, rennislétt, og þetta hefði allt verið
í lagi hefði ekki dregið úr frosti og gert
bleytuhríð. En þarna á fjallinu gafst hann
upp. Hreinlega gafst upp, þótt hugurinn
væri nógur og ég væri alltaf að ljúga því
að honum, að nú værum við að komast á
brúnina fyrir ofan skíðahótelið. Hann þok-
aðist nokkurn spotta í hvert sinn, en þeg-
ar hann lagðist fyrir hélt ég áfram í átt-
ina að brúninni. Ég var alltaf að snúa við
til þess að ljúga því í hann að ég hefði
gengið fram á brúnina, og að nú væri ekk-
ert eftir nema að renna sér á rassinum
niður að hótelinu. Sem betur fór trúði
hann þessu í hvert sinn og lagði í hann
aftur og aftur og þannig gekk þetta yfir
fjallið. Þetta hafðist loksins út á brúnina
en þá var liðið á kvöldið og ég held hann
hafi aldrei vitað, þegar við dúndruðum
fram af. Mér hafði orðið á í messunni
vegna hríðarkófsins og þessara eilífu snún-
inga við hann uppi á fjallinu, og lenti dá-
lítið norðar en ég bjóst við. Við komum
niður upp undan selinu þarna, og eins og
þú sérð, þá er töluverður spotti eftir hlíð-
inni og hingað að hótelinu. Þessi skekkja
ætlaði að verða náunganum erfiðust, þótt
hann kæmist sæmilega áfram undan
brekkunni. Við vorum nefnilega komnir
niður í miðja hlíð þegar birti allt í einu
til svo ég sá hvar við vorum staddir. Þú
sérð hvernig hlíðin er öll í dældum og gil-
skorningum, en það var ekki fyrr en ég
var búinn að tala töluvert um fyrir hon-
um og koma honum á skíðin hvað eftir
annað, að ég skildi hann eftir í skafli og
sjálfsbjörg 11