Sjálfsbjörg - 01.07.1964, Blaðsíða 17

og losaði þaðan eitthvert flykki, rautt og
hvítt á litinn, sem hún setti niður í vatnið.
Ég fór að verða hálfsmeikur um, að hér
væru að gerast einhver hræðileg, dular-
full fyrirbrigði, en það var þá ekki annað
en tanngómur hennar, sem hún var að taka
út úr sér.-------Þessu næst tók hún af
sér dökka parrukið, og sást þá ber skall-
inn á henni, með hvítum hýjung á stöku
stað, og mér þótti hausinn svo skrýtinn á
kerlingunni, að mér lá við að skella upp
úr við skráargatið.-------Svo fór hún að
lesa bænirnar sínar úti á miðju gólfi. Stóð
svo á fætur og gekk að rúminu, þar sem
hluturinn var undir, sem henni var settur
til höfuðs. Hún þreifaði til hans og setti
hann út á mitt gólf. Síðan beygði hún sig
niður og hvarf þá ílátið inn undir serkinn.
-----Meðan hún sat þarna, beið ég með
öndina í hálsinum. Hún sat róleg í mestu
makindum. Ég beið líka í mestu makind-
um og hróðugur yfir því, að nú fengi hún
þó bráðum makleg málagjöld. Ég heyrði
fyrst mjög veika suðu, eins og smáskvettu,
en síðan kom ómur og dimmar drunur,
líkt og bergmál af fjarlægum fallbyssu-
skotum. í einu vetfangi brá ótta- og skelf-
ingarsvip á andlit maddömu Dufour. Hún
glennti upp augun, drap tittlinga og
stökk svo á fætur jafn fimlega og köttur,
og hefði ég svarið fyrir, að hún væri svo
liðug og létt á sér.-------Hún starði á
næturgagnið,-------það marraði, brakaði,
brast og gnast og skaut upp logaöldum,
því að „reykurinn glóðþrunginn gaus upp
úr kafinu“. Þéttur skýmökkur þyriaðist
upp undir loft, tröllslegur og ægilegur, eins
og seiður væri framinn.--------Hvað átti
nú aumingja kerlingin að hugsa? Var þetta
árás frá djöflinum, eða var hún altekin
einhverjum voða sjúkdómi? Hún hélt
víst að þessi eldur væri að brjótast fram
úr sér, og væri í þann veginn að rífa sund-
ur iðrin, eins og þegar eldfjall gýs eða
fallbyssa springur af ofhleðslu.-----Hún
stóð grafkyrr, steini lostin af ótta og skelf-
ingu og starblíndi á ósköpin. En síðan rak
hún upp hátt hljóð, svo hátt að ég hef
aldrei heyrt annað eins, og datt svo kylli-
flöt á gólfið.-----Ég flýtti mér burt og
upp í rúmið mitt og grúfði mig niður,
límdi aftur augun eins og ég vildi sann-
færa sjálfan mig um það, að ég svæfi, ætti
á engu sök og hefði ekkert séð og ekki
einu sinni farið út úr herbergi mínu.-----
Ég sagði við sjálfan mig: „Hún hlýtur að
vera dauð, og ég hef drepið hana“. Ég
hlustaði með athygli á hvert hark og hljóð,
sem ég heyrði í húsinu. — Það var eilíft
þrusk, gengið fram og aftur um húsið og
verið að skrafa. Þar næst heyrði ég, að
einhver hló, og svo vissi ég ekki fyrri til
en ég fékk hvern snoppunginn á fætur
öðrum af hendi föður míns.-------Morgun-
inn eftir var maddama Dufour náföl í
framan. Hún var alltaf að súpa á vatni,
og að líkindum hefur það verið í þeim til-
gangi, að slökkva eldinn, sem hún hélt
að væri í innyflum sínum, þrátt fyrir það,
þó að læknirinn hefði þvertekið fyrir, að
nokkur minnsta hætta væri á því.----------
Upp frá þessum degi var hún vön að segja,
þegar einhver talaði við hana um veik-
indi og lasleika: — „Æ, góða mín, — ef
þér vissuð hvað sumir sjúkdómar geta
verið undarlegir--------“ En meira sagði
hún ekki.
S. M. þýddi.
Konur sem tárfella yfir hverju lítilræði,
hryggjast aldrei yfir neinu.
Að leita eftir sannleika er einskis virði,
án þess að leita eftir fegurð.
Sá sem verður drukkinn af vini, verður
aldrei eins illa staddur og sá, sem verður
drukkinn af lýgi.
SJÁLFSBJÖRG 17