Sjálfsbjörg - 01.07.1964, Síða 12

flýtti mér heim á hótel til að fá útbúnað
til að draga hann í hús. Þú heldur kannski
að ég hefði átt að bera hann, en það var
hægara sagt en gjört í þeim snjó og því
skíðafæri sem var þarna þessa nótt. Ég
vissi líka að hann mundi hressast á því að
liggja og kannski kæmi hann á eftir mér.
Hótelið var uppljómað, eins og stórveizla
stæði yfir, og þegar ég renndi mér inn á
stæðið hérna fyrir framan, rakst ég á mann
sem stóð og góndi upp í fjallshlíðina. Hann
virti mig ekki viðlits. Ég leit líka upp í
hlíðina til að sjá hvað væri svona skemmti-
legt. Þar efra var þá allt í vitlausum Ijósa-
gangi og ég heyrði ekki betur en ein-
hverjir væru að hrópa og kalla. Loksins
sneri maðurinn sér að mér og spurði hvort
ég væri ekki í leitinni. Og hvaða leit,
spurði ég. Þá sagði hann mér að björg-
unarsveitin væri öll komin á vettvang og
byrjuð að leita að tveimur mönnum, sem
hefðu farið yfir í dalinn um morguninn
og ætlað á skíðum yfir fjallið. Ég sagði
manninum að ég væri ekki í leitinni og að
björgunarsveitin gæti farið til helvítis mín
vegna. Hins vegar væri ég með uppgefinn
mann í skafli hér norðar í hlíðinni og ef
hann hefði ekki annað þarfara að gera en
standa þarna og góna á ljósaganginn, skyldi
hann koma með mér til að ná manninum
í hús. En ég hafði varla sleppt orðinu
er hótelmaðurinn varð ekki viðmælandi.
Hann snerist og veifaði öllum skönkum,
unz hann stökk gólandi upp í hlíðina. Ég
sá að þetta dugði ekki. Þarna var enga
aðstoð að hafa fyrir björgunarstarfi, svo
ég sneri við og renndi mér aftur út í hlíð-
ina. Þá hafði piltur risið upp og þokast
í áttina að hótelinu. Hann hafði séð ljós-
in og orðið vonbetri. Við urðum sam-
ferða hingað að húsinu, og þeir fyrstu
komu ofan úr fjallinu, þegar við vorum
að taka af okkur skiðin. Það getur vel
verið að náunginn, sem fór með mér yfir
fjallið, hafi verið illa á sig kominn, og
svo mikið er víst, að þeir næstum báru
hann inn í húsið. Aftur á móti stóð ég
eins og illa gerður hlutur úti á hlaðinu og
enginn skipti sér af mér. Þegar ég kom
inn voru þeir að klæða hann úr skóm og
sokkum og setja hann í þurra peysu, og
einhver kom og gaf honum heita súpu.
Það er í eina skiptið sem mig hefur langað
í súpu. Þegar ég hafði horft á þá stumra
yfir honum stundarkorn, fór ég út aftur
og batt á mig skíðin og renndi mér niður
í plássið og heim.
Ég hafði verið að horfa út um glugg-
ann meðan hann sagði mér þessa sögu og
fyrir augum mér lá vegalengdin, sem hann
hafði farið frá hótelinu og niður eftir
nóttina sem hann kom yfir fjallið. Skíða-
færi hlaut að hafa verið afleitt eftir bleytu-
hríðina. Auk þess var þetta löng leið fyrir
súpulausan mann.
Undir kvöldið ókum við aftur niður í
plássið og kvöddumst hjá húsinu hans við
sjóinn. Ég hef ekki séð hann lengi, en
mér er sagt að þegar vetrar sé hann uppi
í fjöllunum öllum stundum, þar sem mjöll-
in rýkur undan skíðum hans. I vondum
veðrum hafa ýmsir þótzt sjá skeggjuðu
andliti hans bregða fyrir, en aðrir halda
að þeir hafi allt eins séð rofa í dökkan
frosin mel í gegnum kófið. Þannig hefur
landið og ásýnd hans runnið saman í eitt
í hugum manna.
Reykjavik í júlí 1964.
Hjónabandið er höfn, sem hlífir gegn
stormi. En eins oft er þó meiri storm-
ur í þeirri höfn en úti fyrir.
Menn vilja vera hamingjusamari en
aðrir menn. En það getur stundum verið
erfitt, því að okkur hættir til að álíta aðra
hamingjusamari en við erum sjálfir.
Hinn mesti sigurfögnuður konunnar er,
að vera sigruð.
12 SJÁLFSBJÖRG