Sjálfsbjörg - 01.07.1964, Side 18

Má ég kynna Ute fyrir ykkur
Stig Guldberg hringdi dag nokkurn á
ritstjórnarskrifstofuna og sagði:
— Mig langar til að segja lesendum
ykkar frá stúlku, yndislegri stúlku, sem
ekki hefur hlotið allt það í vöggugjöf,
sem mönnum annars hlotnazt. Má ég
segja ykkur frá Ute?
— Já, sögðum við, — já, takk, Stig
Guldberg.
Svo var skrifað og teknar myndir. Og
hér er Ute.
Hún heitir Ute og er elzt í systkina-
hópnum. Nú er hún sextán og hálfs árs.
Þið munið, að á þeim árum reiknar mað-
ur alltaf mánuði og hálft ár með, til þess
að undirstrika hinn háa aldur. En síðar
á lífsleiðinni hættir manni til að draga frá,
að minnsta kosti kvenþjóðinni.
Mikil var eftirvæntingin, er erfingjans
var von, þótt ekki hafi á þeim árum verið
hægt að kalla Þýzkaland neitt fyrirmynd-
arríki. Faðir hennar var sölumaður og
hafði flýtt sér heim, þegar stundin mikla
nálgaðist. Og nú gekk hann fram og aft-
ur í stofunni. Andrúmsloftið er alltaf svo
taugaæsandi, þegar fæðing fer fram í
heimahúsi.
Ljósmóðirin og nágrannakonan höfðu
nógu að sinna og því engan tíma aflögu,
til þess að hugsa um þennan örvinglaða
karlmann, sem þær í hjarta sínu óskuðu,
að væri kominn þangað sem piparinn
vex.
Loks heyrði hann barnsgrát, en skömmu
18 SJÁLFSBJÖRG
Ute skrifar heim.
síðar heyrði hann nágrannakonuna hljóða
upp yfir sig. Augnabliki síðar kom hún
þjótandi fram í stofuna. Hann starði á ná-
fölt andlit hennar og fann angistina læs-
ast um sig.
Konan endurtók í sífellu:
— Hana vantar. . . . hana vantar. . . .
ó, nei!
Hann stökk til hennar, þreif í axlirnar
á henni, hristi hana og hrópaði:
— Hvað hefur gerzt? Hvað hefur gerzt?
Svaraðu mér, kona?
I sömu svipan kom Ijósmóðirin út úr
herberginu með reyfarstranga í fanginu.
Tárin runnu niður kinnar hennar. Hún