Sjálfsbjörg - 01.07.1964, Side 19

ruggaði barninu í sífellu og tautaði:
Guð minn góður! Guð minn góður!
Nú var faðirinn orðinn algjörlega miður
sín af skelfingu, sló í borðið og hrópaði:
— Má ég fá skýringu!
Ljósmóðirin starði á hann og sagði síð-
an stillilega:
— Það vantar handleggina á litlu, yndis-
legu stúlkuna yðar.
Hann stóð sem steini lostinn. Þá heyrð-
ist veikt hljóð úr svefnherberginu. Það
var konan hans að kalla á hann. Hann sneri
sér við í skyndi, en hvíslaði svo að Ijós-
móðurinni:
— Veit konan mín þetta? Ljósmóðirin
hristi höfuðið hægt.
Augnablik stóð hann kyrr en skundaði
svo inn í svefnherbergið, án þess að hug-
leiða, hvað hann ætti að segja hinni ungu
móður, sem beið þar full eftirvæntingar.
Þessi atburður setti lengi svip sinn á
daglegt líf litla heimilisins. Það er nú ein-
hvern veginn þannig, að okkur finnst sjálf-
sagt, að okkar eigin börn fæðist fullkomin,
hvar sem á þau er litið. En svo er það
Ute spilar borðtennis.
Gott að tá mjólkurbolla.
annað mál, að oft á tíðum eru það okkar
verk, að spilla þessum fullkomnu mann-
verum.
Nei, við skulum fyrst gera okkur grein
fyrir því, að sérhvert lítið barn er undur
sköpunarverksins.
Ég hitti Ute fyrst, þegar hún var sex-
tán ára, lagleg, rólynd og vel gefin stúlka.
Vinur minn, prófessor Stúper í Þýzka-
landi, hafði, vísað henni á skóla minn.
Vegna meðfædds rólyndis síns hafði hún
sérstakt lag á að vera félögum sínum til
fyrirmyndar og skapa þægilegt andrúms-
loft meðal þeirra, þannig að bæði gleymd-
ist litarháttur og fötlun.
Hún kenndi okkur öllum, hversu mikla
þýðingu það hefur að geta tekið því, sem
að höndum ber, án þess að verða bitur.
Allt sem aðrir gátu gert með höndun-
um, gerði hún með fótunum. Þegar stúlk-
urnar léku handbolta, var hún sjálfkjörin
í markið. Þar kom einstök lipurð líkamans
í stað handa- og handleggja.
Hún gat gert „handa“-vinnu — já,
þræddi meira að segja nálina Hún hafði
hina fegurstu rit-„hönd“ sem hugsast. gat.
Hún þvoði sér sjálf um hárið o. s. frv.
SJÁLFSBJÖRG 19