Sjálfsbjörg - 01.07.1964, Síða 20

Skúli Guðjónsson:
GRIPIÐ UM TAUM
Hann gekk á undan okkur upp klifið,
þegar við komum úr kaffinu, roskinn,
vinnulúinn, álútur með hendurnar fyrir
aftan bak og vaggaði talsvert í spori, þeg-
ar hann gekk.
Fráhnepptur vinnujakkinn hans, lúður
og óhreinn flaksaðist fyrir golunni, þegar
hann gekk, og eyrnaspeldi vetrarhúfunnar,
sem hann bar jafnan á höfði sér, meðan
hann var utandyra, flöksuðust einnig fyrir
golunni, líkt og litlir vængir á stórum
fugli, sem er að reyna að hefja sig til
flugs.
Fast á hæla honum fylgdi Staðgengill-
inn. Við nefnum hann svo, vegna þess að
hann gerði sér leik að því að líkja eftir
gamla manninum, bæði um fas og radd-
blæ, enda báðir af sama heimili.
Staðgengillinn, sem var á tvítugs aldri,
gekk einnig með hendur fyrir aftan bak,
álútur og vaggaði út á hliðarnar, þegar
hann gekk. Vinnujakkinn hans, lúður og
óhreinn, flaksaðist einnig fráhnepptur fyr-
ir golunni. En á höfði sér bar hann hár-
lubba, ógreiddan, eldrauðan,. í stað vetrar-
húfu.
Upp á klifinu vorum við nokkrir vega-
vinnumenn að breikka götuslóðann, sem
hestar höfðu troðið um margar aldir, það
mikið að þar mætti komast með bíl, því
fyrsti bíllinn var aðeins ókominn í sveit-
ina.
Við notuðum haka, járnkarla og skóflur
við verkið.
Þegar upp kom, tók gamli maðurinn
sér haka í hönd og pjakkaði upp mölina
Hvernig hafði hún lært þetta? Jú, eins
og hún sagði sjálf, þá vissi fólkið ekki,
hvað ætti að gera fyrir hana, þegar hún
var lítil. Þess vegna fékk hún að nota
fæturna að vild, þegar hún lék sér, jafn-
vel sjúga stórutána, þegar hún vildi.
Hjá henni voru fótahreyfingarnar orðn-
ar jafn eðlilegar, eins og það verður öðru
fólki eðlilegt að rétta hendurnar eftir því,
sem til þess er kastað.
Framtíðarósk hennar er að verða
kennslukona, ef til vill sálfræðingur, og
þar álít ég að hún yrði á réttri hillu.
En fyrst bíður hennar mikið verkefni.
Nú iíður sem sé að því, að hryggurinn þoli
ekki lengur þær erfiðu hreyfingar, sem
hún verður að gera, til að hjálpa sér svo
fullkomlega. Og hvað tekur þá við?
Hún býr nú á æfingaskóla fyrir fatlaða.
Þar á hún að fá gervihandleggi og er henni
ætlað að hreyfa fingur, úlnlið, olnboga og
axlarliði.
Ef það er nokkrum kleift, að notfæra
sér alla þessa tækni, þá er það Ute. Ég
veit af eigin reynslu, að það mun kosta
baráttu, tár og vonleysi.
Hæfileikann að finna til getur maður
ekki öðlast, og ég vona að næst, þegar við
Ute sjáumst, rétti hún mér fótinn, þegar
hún heilsar, eins og hún gerði, þegar hún
kvaddi og fór.
(Lauslega þýtt úr dönsku).
20 SJÁLFSBJÖRG