Bibliotheca Arnamagnæana - 01.10.1952, Blaðsíða 52
50
felle ikke dobbeltskrevet, f. eks.: pefum, pefi, pefa, skugi, ligr, ligia,
not, et, eci = ekki. Det er særlig g og s som skrives enkelt, og grun-
nen er muligens at forelegget har hatt o og s for gg og ff. Heller
ikke fordobles l og n foran d. Det skrives haldit, heldr, stundir,
stundum o. fl. For seinna skrives seirna (2 gg.). Det er ikke funnet
eksempler på overgangene é > ie, y > i, t > d i trykksvak utlyd,
og heller ikke på i (e) for o i 1. pers. sg. pret.
Skriveren av bl. 2 bruker også e for æ og oz: bepi, ufredi, repu,
heuerskolauser, vandrepi, vandreda. Et tegn som visstnok skal opp-
fattes som g, finnes i eja, fatefdar, bejra. Han skriver eing i det
eneste ordet hvor det er aktuelt, handgeingner. Det skjelnes mellom
d og d, men ofte skrives p for d. k er blitt g i pig (3 gg.), men det
skrives ek (3 gg.). ri > Il er det eksempler på i huskallar (2 gg.),
huskollum, huskalls. Eksempler på é > ie, i > y, r > ur og t > d i
trykksvak utlyd finnes ikke.
Skriveren av de øvrige blad prøver å skjelne mellom æ og æ.
Han skriver rødu 4 r (2 gg.), dømi 5 r, sløgdar 5 r, sømileger 6 r,
retdømi 6 v, bønar 10 r, o. fl.; men demi 3 r, reda 3 v, slegd 5 r,
upfedi 6 r, redna 6 v, glep 8 v, semdar 10 r; ø for æ finnes i bøpi 7 r,
prøla 7 r, frønda 9 r. Overgangen y > i er bevidnet i eksempelet
glissamleg 5 r. Han skriver eingar, eingi 6 r, feingnum 6 v, fægurd
4 r, fegurd 5 r. Flere eksempler er ikke funnet på svarabhaktivokal.
På bl. 3 brukes både for d og d oftest en d hvis hovedstav er bøyd
til høyre og nedover slik at den danner en løkke. Dette tegnet
brukes også på bl. 4, men avløses etter hvert av en d hvis hoved-
stav avsluttes uten noen bøy og med en kraftig tilføyd hake på
høyre side: d brukes både for gammel d og d. Det skrives regelmessig
mig, pig, sig, miog, mens det bare er funnet ett eks. på eg, 3 r.
Ellers brukes ek. For t i utlyd skrives d i annad 5 v, bannad 7 r,
falied 7 r, iatad 10 r, hund 10 r (6 gg.).
Heller ikke hos denne skriveren finnes eksempler på overgangen
é > ie og på i/e for a i 1. pers. sg. pret. av svake verber.
At alle tre skrivere er islandske, kan det ikke være tvil om. Men
det finnes enkelte trekk i ortografien som gjør at muligheten for
norsk forelegg ikke kan avvises. Hånd 3 har flere ganger u- som
privativt prefiks, f. eks. ugeuo (2 gg.) 3 r, ufridr 3 v, urikr 3 v, og
h er falt bort i luta 5 v, luti 5 v, luta 6 r, luti 7 v. Likeså kunne
de forholdsvis mange ekss. på «riktig» bruk av æ (ø) hos hånd 3,