Bibliotheca Arnamagnæana - 01.06.1979, Page 16
1. Olaf stays in England (or “to the west" Sn) under the assumed
name of Åli (Th and Sn).
2. Håkon learns of his location and plots against him (Th and Od).
3. He dispatches t>orir klakka and Olaf s two uncles Karlshofub and
Josteinn under duress to lure Olaf to Norway (Th and Od).
4. The uncles stipulate that they may enlighten Olaf when they reach
t>jålfahellir (Th) or they are instructed not to reveal the treachery until
they set foot in Norway (Od).
5. They are to announce Håkon’s death and the eager reception that
awaits Olaf in Norway (Th and Od).
6. The message is delivered in England (Th) or in Garbariki (Od).
7. Olaf sets sail and converts the Orkneys on the way (Th and Sn).
8. He lands at Mostr (Th and Sn).
9. The treachery is revealed at t>jålfahellir (Th and Od).
10. f>orir is killed (Th and Od).
11. The people make common cause with Olaf (Th and Od).
12. Håkon takes refuge with his mistress (Od AM 310,4°: “kona ein
go6 oc gafug”) t>ora at Rimull and is hidden together with his thrall
Karkr in a pigsty (Th, Od, Sn).
13. Karkr cuts Håkon’s throat when he falis asleep (Th, Od, Sn).
14. Karkr takes his head to Olaf (Th, Od, Sn).
15. Karkr is hanged for his betrayal of his lord (Th and Od).
In determining whether the shared features are attributable to a
common written or oral tradition, it is necessary first of all to examine
the verbal correspondences. The significant agreements between
Theodoricus and Oddr are the following:
Theodoricus
Oddr
(MHN, p. 14, lines 6-9)
(AM 310,4°, ed. F. Jonsson. p. 63)
t>a hugsar hann a marga uega at setia
rab vi6 at eigi ræni hann hann rikinu
eda sonu hans meb engum skiotum
eba uaueiflegum brogbum. ihugar
hann amargar lundir huernueg hann
scal rab imoti setia at eigi leti hann
sitt riki. helldr ætlar hann at setia
firir hann nocquot uelræbi at hann
metti rcena hann ættiorbum sinum
eba lijinu.
Hocon ergo ut cognovit eum pro
certo ibidem morari, modis omnibus
intendit animum ut eum vita privaret,
eo quod pæne solum timeret sibi
suisque hæredibus. Et quia totus erat
fraudulentus, multum diuque secum
deliberans, . . .