Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.2011, Qupperneq 41

Sjómannablaðið Víkingur – 41
að útskýra tilvist hennar kom efnislega fram að áður nefndar
breytingar á flokkunarreglunum hefðu ekkert með það að gera
hvernig skip væru byggð né með forsögu þeirra.
Það eina sem þessar breyttu reglur leiddu til væri það að þær
gerðu lítið úr faglegri skoðun skipa sem leiddi til þess að allur
metnaður til þess að byggja sterk og endingargóð skip og að
halda þeim í góðu ásigkomulagi hyrfi eins og dögg fyrir sólu.
Þessar nýju breyttu reglur væru eins og áður hefur komið
fram forsenda rauðu bókarinnar.
Næstu árin á eftir börðust skipaskrárnar tvær um hylli
kúnnanna og þó að á árunum frá 1792 til 1815 hafi flotinn sem
var skráður bæði í rauðu og grænu bókinni vaxið úr 1,2 mill-
jónum tonna í 2,6 milljón tonn þá áttu bæði félögin sem ráku
skrárnar í miklum fjárhagslegum vandræðum með reksturinn.
Krafa um sameiningu skránna kemur fram
Á næstu árum fór fram mikil umræða um að sameina
skrárnar í eina skrá, margt kom til eins og t.d það að þrjár
skipasmíðastöðvar í Sunderland kröfðust þess að kannað væri
hvort skip byggð af River Wear væru jafn góð og skip byggð
annarsstaðar. Það voru fyrst og fremst samtök útgerðarmanna
sem hvöttu til umræðu um sameiningu skránna. Í janúar 1824
var stofnuð nefnd sem í áttu sæti fulltrúar frá skipa og farm-
eigendum, 8 frá hvorum aðila. Hlutverk hennar var að setja
fram hugmyndir að sameiginlegri skipaskrá.
Í vinnu sinni lagði nefndin sérstaka áherslu á að velja
hæfileikaríka skoðunarmenn, skoðunarmenn sem áttu að vera
vel launaðir og ekki hafa annan starfa með höndum en að vinna
fyrir flokkunarfélagið þar sem skoðun skipanna var jú forsenda
alls þess sem á eftir kom.
Sömuleiðis átti að bæta stjórnun skráarinnar t.d. með þátt-
töku fulltrúa víðar að en frá London svæðinu. Einnig var mein-
ingin að búa til nýja og fullkomnari lýsingu á framkvæmd
skoðana á skipum og setja þar um nákvæmar vinnureglur.
Miðað var við að skoðun hvers skips hæfist við hönnun þess
þ.e. að teikningar og búnaðarlýsingar yrðu yfirfarnar af viður-
kenndum skoðunarmönnum og að þegar um skip í smíðum
væri að ræða færu fram þrjár skoðanir á skipi og búnaði frá því
að kjölur var lagður og þar til skipið væri tekið í notkun.
Hvað varðar skip sem þegar voru komin í rekstur áttu skoð-
unarmennirnir að grundvalla niðurstöðu sína fyrst og fremst á
aldri og ástandi skipsins sem síðan réði í hvern þeirra þriggja
fyrirhuguðu gæðaflokka skipið væri skráð.
Þrátt fyrir góða undirbúningsvinnu sem leiddi af sér nokkuð
heildstæða sýn þeirra sem að komu um þær meginreglur er
skyldu gilda varðandi skoðun og skráningu skipa gerðist fátt
eitt næstu árin.
Nokkur tími fór í umræður um hvernig ætti að fjármagna
skrána og þegar nefnt var að leita til ríkisins um fjármögnun
sýndist sitt hverjum; það ásamt erfiðum rekstri kaupskipa á
þessum árum leiddi til þess að ekkert gerðist í málinu næstu
árin.
Skriður kemst á málin
Það var ekki fyrr en í ágúst 1833 að ráðandi samtök á þessu
sviði urðu sammála um að steypa skránum saman í eina.
Samin var framkvæmda áætlun um verkefnið en þar kom
m.a. fram til viðbótar við það sem áður er nefnt að stjórn skrá-
arinnar skyldi skipuð 24 mönnum, sem kæmu að jöfnu frá
skipseigendum, tryggingatökum og farmeigendum þ.e. 8 frá
hverjum aðila en þessi skipun mála, sem reyndist farsæl, hélst
næstu 140 árin.
Ekki var um hlutafélag að ræða heldur sjálfseignastofnun þar
sem viðskiptavinirnir þ.e. þeir sem áttu skip í skránni báru
ábyrgð á rekstrinum; þeirra réttindi að frátalinni flokkun við-
komandi skips, voru að fá í hendur afrit af skránni.
Rekstur skráarinnar grundvallaðist á aðildargjöldum sem
yfirleitt stóðu undir kostnaði þótt komið hafi fyrir að leitað
væri til tryggingatakanna um skammtíma lán sem ævinlega
voru greidd upp án vandræða.
Um leið og skráin komst á laggirnar var starfseminni valinn
staður í skrifstofubyggingu við White Lion Cort í London. Í