Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.2012, Blaðsíða 6

6 – Sjómannablaðið Víkingur
rakst ég á Sigga á förnum vegi og spurði
hvernig hefði gengið til baka frá Hafnar-
firði.
Ekki vel, svaraði Siggi. Hann hafði
lent út af, keyrt niður í skurð, brotið allt
undan bílnum og verið rekinn. Hafði þá
verið að keyra fyrir annan og þetta verið
fyrsti dagurinn og nú væri hann atvinnu-
laus. Ég sagði að hann ætti inni hjá Gísla
og við skyldum rölta upp á Bárugötu.
Gísli tók vel á móti okkur eins og við
mátti búast því að hann var mikill höfð-
ingi heim að sækja. Svo var Siggi ráðinn
og var lengi með Gísla eftir það.
Jón Þorláksson
Næst var ég með Gísla á Jóni Þorláks-
syni. Eitt sinn þegar verið var að taka
trollið – það hljóta að hafa verið tveir
pokar í því þegar seinni pokinn kom yfir
lunninguna og skall í bakreipinu duttu
nokkrir fiskar úr pokanum og lentu á
dekkinu. Ég hafði ekki hnýtt nógu vel
fyrir pokann í skiptingunni. Gísla líkaði
þetta auðsjáanlega ekki því hann kom
hálfur út um brúargluggann, kallað á
mig og sagði réttast að hengja mig í kol-
línunni fyrir bölvaðan aulagang – svo var
það gleymt.
Einu sinni vorum við að taka trollið í
leiðinda veðri (það var sagt að Jón væri
blautur á síðunni). Það var eitthvað rifið
trollið svo ég fór að bæta sgverinn þarna
undir brúarvængnum. Ég tók eftir því að
Gísli var í glugganum og fylgdist með.
Honum hefur sennilega fundist mér
ganga seint því ég veit ekki fyrri til en
hann er kominn niður, segir mér að
halda í netið því hann ætli að klára að
bæta þetta. Ég skorða mig nú við lunn-
inguna en Gísli stendur í miðjum gang-
inum og byrjar að bæta (það var sagt að
Gísli væri tveggja manna maki við alla
vinnu á togara). Þá skeður það að dall-
urinn leggur sig og sjór fyllir gangana.
Ég stóð ólagið af mér því ég hafði góðan
stuðning við lunninguna en Gísli missti
fótfestuna og fór á kaf. En ekki var skip-
ið fyrr búið að hreinsa sig en Gísli stóð
upp aftur og kláraði að bæta.
Ég veit ekki hvort hann fór í þurr föt
áður en hann kastaði aftur. Hann hefur
þá eldsnöggur því að hann hefur varla
verið kominn upp í brú aftur þegar hann
kallaði að láta fara. En viðkvæðið hjá
þessum körlum var að það fiskaðist ekki
í trollið á dekkinu. Það þekktist ekki
neitt slór.
Helvítis leti
Í annað skipti vorum við að taka inn
trollið í vitlausu veðri úti á Hala. Eitt-
hvað af fiski var í trollinu og Gísli skip-
stjóri kallar til okkar að vera nú snöggir
að kasta fiskinum niður í lest áður en
hann fljóti út fyrir lunninguna. Það má
gera að honum seinna, öskraði Gísli út í
veðrið.
Nú er sett á fulla ferð inn á Önundar-
fjörð. Eitthvað var trollið rifið því okkur
var sagt að fara að bæta sem hefði nú
mátt bíða þangað til komið var í landvar.
Þarna siglum við svo á fullri ferð, í brjál-
uðu veðri og karlarnir á dekki að gera
við. Svo gerðist hið óhjákvæmilega, tog-
arinn tók á sig sjó sem þreif mig með sér
aftur allan bakborðsganginn. Ég var
ýmist fyrir innan eða utan lunninguna
og stoppaði ekki fyrr en á afturgálgan-
um. Nú var slegið af og hélt ég mér í
gálgann meðan sjórinn rann út. Kom þá
einn félaga minna á dekkinu og studdi
mig fram í lúkar því ég gat ekki stigið í
aðra löppina. Skömmu seinna kemur
Mummi frændi (Gvendur Toll) fram í
lúkar til að líta á mig, fyrsti stýrimaður
er líka doktorinn um borð, það eru
óskráð lög. Hann spyr hver andskotinn
sé að mér. Ég segist vera slæmur í löpp-
inni. Hann vill fá að sjá á mér fótinn en
ég sagðist ekki geta hreyft hana. Hann
yrði þá að stíga upp á bekkinn því ég var
í efri koju. Stígur hann nú upp á bekk-
inn, kippir af mér teppinu og fer að káfa
á hnénu án þess að taka af sér þykka
ullarvettlinga sem hann var með á hönd-
unum. Svo kom úrskurðurinn, ekkert
nema helvítis leti.
Þegar hann er þarna að tauta yfir mér
komu karlarnir allir með tölu niður í
lúkar og sögðust neita að vinna á dekki í
svona veðri. Þeir stóðu við það og fóru
ekki upp aftur fyrr en komið var í var
fyrir utan Flateyri. Þá var fiskinum kast-
að aftur upp á dekk, og klárað að gera
við trollið.
Þegar veðrið gekk niður var túrinn
svo kláraður en ég lá í koju allan tímann.
Þegar í land kom fór ég beint til læknis.
Það var Kristinn Björnsson. Hann var
yfirlæknir á Hvítabandinu sem var lítið
sjúkrahús efst á Skólavörðustígnum,
sennilega ekki til lengur. Þar lá ég í tíu
daga og stakk hann nál undir hnéskel-
ina og sogaði út heilmikið blóð og vatn.
Svo varð ég lengi á eftir að ganga í ljós
og nudd. Hann sagði að það yrði að
Á Halamiðum veturinn 1948. Jens Hinriksson vélstjóri tók myndina um borð í togaranum Goðanesi NK 105 frá Neskaupstað.