Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.2012, Blaðsíða 25

Sjómannablaðið Víkingur – 25
vélstjórarnir fylgst með frönskum vél-
virkjum reyna að setja vélina í gang, hún
var af tegundinni Crepelle 1800 hö. Ekki
vildi hún í gang. Skutu þeir á hana hvað
eftir annað þar til loftið var búið. Fóru
þeir þá í kaffi. Tóku íslensku vélstjór-
arnir eftir því að þeir lofttæmdu ekki
eldsneytiskerfið. Að lokum tóku þeir
sig til meðan Frakkarnir voru í kaffi,
lofttæmdu eins og vera ber. Komu svo
Frakkarnir úr kaffi, skutu á vélina sem
rauk í gang. Telur Valur vinur minn
Finnsson vélstjóri að þeir hafi vitað bet-
ur, bara verið í tímavinnu og viljað treina
hana sem lengst.
Á meðan ég var í loftnetunum voru
franskir tæknimenn að setja í togarann
nýjan radar. Var hann af Kelvin Hughes
gerð. Síðla dags komu þeir að máli við
mig til að taka út radarinn. Kom í ljós að
stefnulínuna vantaði. Benti ég þeim á
það og eftir klukkutíma var kallað á mig
aftur og þá var komin stefnulína. Þá var
komið svarta myrkur og ekki þekkti ég
höfnina þarna neitt og gat því ekki sann-
reynt hvort stefnulínan væri rétt eða
ekki. Ég tók eftir því þegar ég vann við
loftnetaviðgerðirnar, að það voru raf-
virkjar að gera við stjórntæki hjálparspila
á dekkinu. Þeir skáru pappabúta úr
kassadóti utan af nýja radarnum og not-
uðu sem einangrun. Ekki leist mér vel
þau vinnubrögð. Enda kom í ljós að þeg-
ar raki komst að þessu varð skamm-
hlaup. Ekki varð þetta til friðs fyrr en
Valur vélstjóri færði stjórntækin í skjól.
Þegar viðgerð lauk á loftnetunum lauk,
spurði ég hvar ætti að fá riðspennu á
brúartækin.
– Þú ýtir bara þessum rofa inn og þá
fer allt í gang. Ekki vissi viðmælandi
minn hvar breytingin á rafmagninu átti
sér stað. Tækin þurftu riðspennu, en
jafnspennukerfi var í skipinu. Á leiðinni
heim kom í ljós að omformer var á
næstu hæð fyrir neðan, eða í spilrýminu.
Um kl. 2000 var farið úr höfn í Bou-
logne-sur-Mer. Þá kom nokkuð ein-
kennilegt fyrir. Nýi radarinn sýndi að við
stefndum á land upp. Ekki áttuðum við
okkur á hvað olli þessu. Gamli radarinn
var nú settur í gang, en reyndist bilaður
og sýndi enga mynd. Áki og Baldi höfðu
af þessu áhyggjur en þeir voru báðir
uppi. Var nú hætt að hugsa um nýtísku
siglingatæki og siglt eftir kompás og
vitum. Stjörnubjart var og sást vitinn á
Gris-Nez framundan á sb. Var svo haldið
sem leið liggur NA Ermarsundið með
Calais á sb.
Morguninn eftir fór ég að athuga rad-
arinn. Kom þá í ljós að sérfræðingarnir
sem settu hann upp höfðu snúið loftneti
hans vitlaust um 90 gráður. Sem betur
fer höfðu þeir notað „flexible waveguide“
sem efsta hluta bylgjuleiðarans. Því tókst
mér að losa loftnetið af undirstöðunni og
snúa því um 90 gráður til baka. Sýndi
hann þá umhverfið rétt.
Á leiðinni hafði áhöfnin nóg að gera
við að þrífa skipið. Frakkarnir höfðu
gengið illa um. Í brúnni, sem var með
„oregon pine“ gólf, höfðu þeir látið síga-
rettustubbana brenna sig í það svo ljót
sár mynduðust. Gangagólf voru víða
svört af gömlum skít. Var helst hægt að
þrífa þau með sköfu og kom þá dúkur í
ljós undir. Alla leiðina heim var unnið
við þrif. Því sárnaði okkur nokkuð þegar
við heyrðum gesti sem komu um borð
tala um hve skipið væri skítugt. Mér datt
í hug hvað fólk hefði sagt, ef það hefði
séð hvernig það leit út þegar við tókum
við því.
Sólbakur EA 5 var 462 br.l. smíðaður
í Póllandi 1967. Við komum með hann
heim til Akureyrar 8. febrúar 1972 og
tók mannfjöldi á móti okkur og bauð
velkomna.