Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.2012, Page 6

6 – Sjómannablaðið Víkingur
var að reyna niðurgöngu í vélarúmið hafi
ljósið á Reykjanesvita blasað við honum út
um brúargluggann.
Sá hluti áhafnar, sem staðsettur var á
þilfari, komst við illan leik aftur að stýr-
ishúsinu en á þaki þess var björgunar-
báturinn staðsettur.
Það segir sig sjálft að í dansi við dauð-
ann rennur atburðarásin út í eitt og erfitt
getur verið að muna einstaka atburði skírt.
Hver og einn barðist þarna fyrir lífi sínu og
ein smávægileg mistök gátu kostað missi
þess. Þó að örfáir metrar skildu á milli
þeirra sem á dekki voru og stýrishúss þá
reyndist þrautin þyngri að komast þessa
vegalengd. Einhverjum tókst þó að ná
þessu í einni atrennu á því augnabliki sem
þilfarið hélst lárétt en aðrir lentu í erfið-
leikum.
Svavari tókst að handlanga sig eftir vír
sem gekk í gegnum allar dekkstyttur skip-
sins bakborðsmegin. Þarna var um hreina
loftfimleika að ræða því að hvert sinn sem
skipið skall niður á stjórnborðssíðuna þá
hékk hann á vírnum án nokkurrar fót-
festu. Var í raun sem þvottur á snúru og
ekkert annað undir en ólgandi hafið og vís dauðinn.
Skipstjórinn komst með harðfylgi upp á brúarþak og gat
losað björgunarbátinn en féll ásamt honum niður í bakborðs-
gang skipsins og þaðan fyrir borð. Björgunarbáturinn blés sig
ekki upp nema að hluta því laskaður var hann eftir fallið og göt
komin á lofthólf hans. Eftir að björgunarbáturinn hafði blásið
sig upp var hann dreginn aftur fyrir skut en erfitt var um vik
því að vélin var enn í gangi og skrúfan snerist á fullri ferð.
Vélin drap þó að lokum á sér þegar sjór komst inn í loftinntak
hennar.
Fimm mannanna komust fljótt í bátinn sem lá djúpt í, loft-
lítill og hálffullur af sjó. Síðastir um borð í björgunarbátinn,
voru þeir Svavar Gunnþórsson og Steingrímur Vilhjálmsson
sem þá var vel við aldur. Þessir tveir síðast töldu höfðu haldið
sér við skipið með því að hanga á sleipum kýrhúðum sem
negldar voru á skut skipsins til varnar skemmdum á netum
þegar þau voru lögð. Betri handfestu er hægt að kjósa sér en
blautar kýrhúðir en í þessu tilfelli bauðst ekki annað. Svavar
henti vettlingunum af sér því betra taki náði hann á húðunum
berhentur. Þarna dugðu engin vettlingatök.
Eftir að þessir sjö menn voru komnir í björgunarbátinn
drógu þeir hann á netadræsum fram með stjórnborðssíðunni
og hrópuðu til þeir fjögurra sem eftir voru um borð. Engin svör
fengu þeir við köllum sínum og engan þessara skipsfélaga sáu
þeir.
Engar árar voru um borð í björgunarbátnum og því ekki um
annað að ræða en að nota hendurnar til að krafla sig frá skip-
inu. Þegar báturinn var laus frá skipinu tók það enn eina
stjórnborðsveltuna og lagðist afturmastrið ofan á björgunar-
bátinn og þrykkti mönnunum niður. Engan sakaði þó um borð
og losnaði báturinn þegar næsta alda reið undir skipið og
rétti það við. Án ára og með höndunum einum tókst skip-
brotsmönnum að koma sér frá landi og út úr brimgarðinum.
Neyðarblysum skutu þeir á loft og eftir um klukkustundar veru
í björgunarbátnum voru þeir teknir um borð í björgunarskipið
Sæbjörgu, sem þá var komið á staðinn. Ekkert vissu mennirnir
af skipsfélögum sínum, sem eftir urðu um borð í skipinu, fyrr
en Sæbjörg var komin langleiðina til Keflavíkur en þá var þeim
tilkynnt að þeir væru komnir í Reykjanesvita.
Ótrúleg hetjudáð
Það er aftur á móti af þeim að segja sem ekki komust í björg-
unarbátinn að þeir heyrðu aldrei köllin frá þeim sem í bátnum
voru en sáu vel þegar báturinn yfirgaf skipið.
Ingólfur Reynald, vélstjóri fór fram á skipið eftir að hann gaf
gangsetningu ljósavélar upp á bátinn.
Þorvaldur Baldvinsson hafði verið að greiða niður net í bak-
borðsganginum þegar skipið strandaði og tók Ingólfur hann
með sér fram á skipið með þeim orðum að betra væri fyrir þá
að vera þar. Ingólfur greip með sér uppgerða hönk af stjórafæri
og bendir það til þess að hann hafi þá þegar verið búinn að
ákveða hvað gera skyldi.
Frami á hádekki voru Gylfi Baldvinsson og kokkurinn sem
komist hafði léttklæddur upp úr lúkarnum. Að sögn þeirra
bræðra, Gylfa og Þorvaldar, var Ingólfur salla rólegur og
yfirvegaður. Svona rétt eins og hann væri í venjulegum róðri.
Hann sagði félögum sínum að út úr þessum vanda myndu þeir
vinna sig. Lagði hann á ráðin hvernig að björguninni skyldi
staðið. Sjálfur ætlaði hann sér það hlutverk að fara í land með
línu en bað Þorvald að gæta hennar um borð þannig að hvorki
kæmi á hana slaki né að á henni strekktist.
Fumlaust batt Ingólfur línuna um sig miðjan, fór úr búss-
unum og sagði hinum að gera slíkt hið sama og skilja bússurn-
ar eftir. Ekki voru fleiri orð höfð þar um og henti Ingólfur sér
aftan í öldufaldinn á næsta broti sem yfir reið. Svo vanur sjó-
maður sem Ingólfur var þá vissi hann að eina vonin til aldan
bæri hann að landi væri að henda sér aftan í hana. Varast bæri
sem heitan eldinn að henda sér á öldutoppinn því að þá væri
hætta á lenda framan í brotinu og undir því. Kæmi slíkt fyrir
væri það nánast ávísun á bráðan bana.
Útsogið reyndist Ingólfi erfitt og varnaði honum landtöku í
fyrstu atrennu. Er næsta alda henti honum að landi náði hann
handfestu á þarastöngli sem dugði honum til að standa útsogið
af sér.
Seinna var eftir Ingólfi haft að þetta hafi verið bölvað baks
og tæpt hefur það staðið fyrst svo hógvær og orðvar maður,
sem Ingólfur var, hafði orð á. Ekki fer á milli mála að með
sundinu til lands drýgði Ingólfur ótrúlega hetjudáð. Hetjudáð
sem nálgast það að geta kallast kraftaverk.
Ingólfur hafði sagt félögum sínum að hann myndi kippa í
línuna þegar hann væri búinn að festa hana tryggilega í landi.
Vörður og Von í heimahöfn.