Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.2012, Blaðsíða 26

26 – Sjómannablaðið Víkingur
Arnbjörn heldur áfram að sækja í
reynslubankann, lesendum til
fróðleiks og skemmtunar. Það skal skýrt
tekið fram að Arnbjörn er vitaskuld
Ólafsson en ekki Óskarsson eins og
misritaðist í síðasta tölublaði.
Afsakaðu klaufaskapinn, Arnbjörn.
Salan gekk til baka
Faðir minn var búinn að eiga inni um-
sókn um smíði á nýjum báti frá 1955.
Og í byrjun árs 1959 kom loksins svar
um að okkur væri heimil smíði. Egill
Þorfinnsson hafði hálflofað pabba 1955
að teikna bát fyrir hann, en núna 1959,
var hann kominn í samkrull við Kristján
Gíslason í Reykjavík og jú við gátum
fengið teikningu, en þeir urðu að vera
umboðsmenn fyrir smíðina. Sá gamli var
ekki alveg á því, hann gat fengið bátinn
smíðaðan í gegnum æskuvin sinn, Geir
Jónsson, sem rak fyrirtækið Jónsson og
Júlíusson á sama stað í Vestur Þýska-
landi, sem þá var. Geir vildi líka gefa
okkur eftir helming af umboðslaunum
sínum, til að fá auglýsingu heima um
fallegan bát.
Það varð úr að við flugum norður til
Akureyrar og sömdum við Tryggva
Gunnarsson bátasmið um að teikna fyrir
okkur 73 tonna trébát en um smíðina
var samið við skipasmíðastöð í Trave-
munde, rétt við austur-þýsku landamær-
in og átti báturinn að vera klár um
miðjan mars 1960.
Kaupandi að Sæborginni kom fljótlega
og mig minnir að það væri leigubílstjóri
úr Reykjavík, ekki man ég nú hvað hann
hét. Hann var búinn að skrifa undir
kauptilboð og borga kaupfestu, mig
minnir 100.000 kr. Ég sagði því upp
öllum mannskapnum. Hörður bróðir,
vélstjóri, réði sig á síld og hinir tvístr-
uðust í allar áttir. Báturinn var tekinn í
slipp og málaður. Kaupandinn kom og
gerði engar athugasemdir. Ég var farinn
að leita mér að plássi. Þá komu allt í
einu skilaboð um að kaupandinn væri
hættur við og afsökunin, sem hann gaf
var sú að hann hefði misst skipstjórann.
Nú voru góð ráð dýr, ég búinn að
missa allan mannskap, en það er eins
og máltækið segir, eins nauð er annars
brauð. Nágrannar okkar, þeir Óli Björns
og Hróbjartur Guðjónsson voru með
lítinn bát, Baldur, á humarveiðum og
voru svo óheppnir að vélin brotnaði í
bátnum. Svo það varð úr að við fengum
lánaða gálga og hlera hjá þeim og fórum
á humartroll. Það gekk bara vel að fá
menn, vélstjóra þekkti ég vel, Braga Sig-
urðsson, alinn upp í næsta húsi við mig í
Keflavík. Stýrimann fékk ég, reyndan og
þekktan togaramann Erling Klemensson,
því ég var alveg reynslulaus, hafði bara
verið eitt sumar á trolli, 15 ára eftirtekt-
arlaus krakki.
Veiðarnar gengu svona sæmilega, rif-
um mikið á meðan við vorum að kynn-
ast veiðisvæðunum, sem voru aðallega
norðan við Eldey og djúpt á Hafnar-
leirnum. Svo voru flök á sumum bleyð-
unum, sem vont var að varast, sérstak-
lega áður en staðsetningatæki, eins og
Radarinn, komu til sögunar. Þetta var
með því fyrsta, sem humarveiðar voru
stundaðar. Mig minnir að Einar Sigurðs-
son á Aðalbjörgu frá Reykjavík hafi
byrjað að veiða humar árið 1953 og
landaði honum í lítið frystihús suður í
Höfnum.
Undir lok humars úthaldsins, kom
kaupandi að Sæborginni, Fiskur hf. Í
Hafnarfirði. Þetta var lítið frystihús
vestan við sundlaugina, vestur á mölun-
um, eins og svæðið var kallað. Það fylgdi
sölunni að áhöfnin fylgdi með og bát-
urinn færi á reknet fram að jólum. Við
áttum að skila bátnum til nýju eigend-
anna 1. september. Humarveiðin dróst
mikið saman í byrjun ágúst Ég hafði
heyrt talað um góðar fiskibleyður, beggja
megin við Eldeyjar skerin, en var algjör-
lega ókunnur þar. Svo að við fengum
með okkur þrælvanan snörvoðarmann,
Svein Vilbergsson til að prufa að kasta,
Arnbjörn H. Ólafsson
Annar hluti
Ég og Hörður bróðir við Jón Guðmundsson árið
1960.