Borgfirðingabók - 01.12.2011, Page 60

60 Borgfirðingabók 2011
jafnvel í koju. Og svoleiðis var
með mig, sem var ekkert vanur
á sjó áður og var að mestu
veikur fyrstu tvo sólarhringana,
og fyrst aðrir lágu þá lá ég líka.
Vinnan okkar hásetanna var
að beita síld sem einhver til
þess vanur skar fyrir alla og sú
beitning var fyrir daginn á eftir.
Og svo að drætti loknum varð
maður að stokka upp línuna frá
þeim degi og hún skyldi beitt
daginn eftir og þá aftur stokka
upp o.s.frv.
Auk beitningarinnar varð
mannskapurinn að draga
línuna, kútta aflann og koma í
ísingu í lest eða á dekki og fór
eftir lengd hvers túrs hvernig
um aflann var búið.
Við fengum nú einhverja lítilsháttar tilsögn frá þeim sem eitthvað
voru vanir. Mig minnir að stýrimaður hafi verið yfir okkur í stjórn-
borðsgangi og sýnt okkur sem aldrei höfðum komið til sjós áður
þetta, og einhverjir tóku undra fljótt við sér. Og ég held meira að
segja að um það er lauk hafi ég getað skilað mínum bölum beittum.
Satt að segja held ég nú að ég hafi ekki mikið fylgst með fiskiríinu,
hvað tekist hafi að draga um borð af afla þessar fimm eða sex lagnir
sem við tókum í þessum fiskitúr. Og ég ætlast til að fólk skilji að þegar
í hlut á mikið sjóveikur maður sem búinn er að æla marga sólarhringa
og síðan á að vinna við erfitt verk sem hann er alls óvanur en nætur
og dagar renna saman og verður eitt erfiðispúl, þegar svefnleysi er
algert og matarlystin engin, þá fer ekki mikið fyrir heilbrigðri hugsun
í heilabúi slíkrar mannveru. Veru sem varðar lítið um smámál eins og
hvað aflast við svona galeiðulíf marga sólarhringa.
Ég man einnig vel eftir því að niðri í lúkarnum, sem var geysistór
salur, logaði glatt í stórum ofni, og alltaf þegar einhver var niðri sá
hann um að moka eldsneyti svo ofninn var oftast vel heitur og hélt
hlýjum lúkarnum.
Helgi átján ára.