Borgfirðingabók - 01.12.2011, Blaðsíða 143

143Borgfirðingabók 2011
Árið 1907 hafa miklar raunir dunið yfir Ástríði. Ingibjörg dóttir
hennar dó 1905 um tvítugt úr einhverjum heiftarlegum sjúkdómi. Ingi-
björg móðir Ástríðar dó sama árið södd lífdaga. Árið eftir dó maður
hennar Þorsteinn úr berklum. Eftir þessa miklu reynslu ræðast þær
við Gunna og Ástríður og koma sér saman um að Gunna megi fara og
taka annan drenginn af Þorsteini bróður sínum, þann sem henni litist
betur á. Þetta sagði Gunna mér sjálf: „Mér leist miklu betur á Freymóð
og kaus hann“. Þá var Freyi þriggja ára. Þorsteinn var þá í fátæktar-
og heilsuleysisbasli og bjó í Suddu, koti í Skáneyjarlandi. Ef til vill
hefur einhver togstreita verið milli uppeldisbræðranna Freymóðar og
Sigurðar. Freyja fannst að Ástríður hefði gengið sér í móður stað og
kallaði hana mömmu. Hann hafði mikil áhrif á heimilið með fjöri
sínu og gáfum, rétt eins og Sigurður Snorrason. Haft var eftir Sigga
ha, heyrnardaufum hagyrðingi: „Freyþór drengurinn er svo fróður,
hann veit allt“. Freymóður gekk menntaveg, varð lögfræðingur og
síðar bæjarfógeti í Vestmannaeyjum. Hann var alltaf mjög artugur
við Gunnu. Það brást aldrei að hann sendi henni ljóðabók í jólagjöf
og fannst að hann ætti henni mikið að þakka.
Gunna setti mikinn svip á heimilið á Húsafelli. Störf hennar voru
innanhúss, hún eldaði, þvoði, spann og prjónaði og ól upp „börnin
sín“. Hún var nærsýn svo bagalega að hún villtist að minnsta kosti
einu sinni úti á engjum. Það var löngu fyrir mitt minni. Enginn gerði
sér grein fyrir þessu fyrr en hún var orðin gömul, en þá las hún gler-
augnalaust. Menn dáðust að þessari góðu sjón, en aðra fór að gruna
hve fötluð hún hefði verið á yngri árum af nærsýni. Hún hafði þann
sið að ganga að gestum og horfa hvasst á þá svo að sumum þótti hún
vera að horfa í gegnum sig. Sanni nær mun vera að hún var með
nærsýnum augum að reyna að greina andlit gestsins. Oft fór hún í
kynnisferðir til Reykjavíkur og heilsaði upp á kunningjana.
Hún lærði aldrei að skrifa og fannst það mikið mein. Það var líkt
á komið með Ástríði húsmóður hennar. Báðar þráðu þær mikið að
hafa samband við vini sína, en þá urðu þær að leita til annarra til
að láta skrifa fyrir sig bréf. Ástríður fékk Þorstein mann sinn til að
skrifa fyrir sig og síðar dætur sínar, einkum Steinunni, en róðurinn
var þyngri fyrir Gunnu að fá skrifað fyrir sig bréf. Þó átti hún strjál
bréfaskipti við bræður sína í Ameríku allt fram á elliár. Einu sinni
skrifaði ég fyrir hana þegar hún var orðin gömul. Nú finnst mér að ég
hefði átt að gera það miklu oftar.