Veiðimaðurinn - 01.12.1951, Blaðsíða 5

John E. Hutton segir í bókinni Trout
and, Salmon Fishing, að veiðimenn gætu
verið ánægðir, ef 2% — aðeins einn af
liundraði — næði hrygningaraldri og
kæmi aftur upp í árnar. Ég er hræddur
um að við, íslenzkir veiðimenn, fáum
ekki að njóta þeirrar gleði fyrst um sinn,
nerna meiri áhugi vakni fyrir klakmálun-
um heldur en hingað til hefur orðið vart.
En táki stangaveiðifélögin og áreigendur
höndum saman, er hægt að vinna stór-
virki á stuttum tíma. Það liafa dæmin
sýnt og sannað í öðrum löndum, t. d.
Noregi og Englandi.
Hér á íslandi virðist sú skoðun almenn,
að hagsmunir stangaveiðimanna og neta-
eiganda séu lítt samrýmanlegir, og þess
vegna hljóti alltaf að verða „kalt stríð'*
þeirra í milli. Það skal játað, að við
lítum netaveiðina óhýru auga og sjáum
stundum eftir stóru löxunum, sem lenda
í netunum. Netamönnunum liggur vat'a-
laust sumum í léttu rúrni, hver lilutur
okkar verður, ef þeir veiða sjálfir vel. —
Þetta eru mannleg hagsmuna-sjónarmið,
sem ráða afstöðu okkar til náungans á
alltof mörgum sviðum, en þurfa að víkja
fyrir gagnkvæmum skilningi og skynsam-
legu samstarfi í leit okkar að gleði og
gæðum lífsins. Hitt ætti svo öllum að
\era augljóst, að netaveiðin er fiskistofn-
inum miklu hættulegri en stangaveiðin,
og þessvegna er ennþá gildari ástæða til
þess, að bæta ánum það tjón, sem netin
orsaka, heldur en sportveiðin. Það er því
ekki sanngjarnt að stangaveiðifélögin
kosti ein klakið þar sem svo hagar til, að
mikill liluti fiskigöngunnar er veiddur
í net, áður en hann kemst upp í árnar,
sem klakið er sett í. Það væri því vel hægt
að hugsa sér samvinnu í þessu efni, og
sízt ætti að standa á netamönnunum að
styðja að henni. Það er þeirra Iiagur, ekki
síður en okkar, að auka stofninn í stað
þess að skerða hann. Því stærri göngur,
þess meiri veiði í netin og um leið meiri
stangaveiði, því að þá kemst einnig meira
framhjá netunum, til þess að falla fyrir
flugum veiðimannanna, og samt verður
meira eftir til þess að hrygna og halda
hringrásinni áfram. Þetta er svo einfallt
mál, að undrun sætir, að þessir aðilar
skuli ekki fyrir löngu hafa tekið höndum
saman um byggingu klakstöðva og dreif-
ingu á klaki í sem flestar veiðiár landsins.
Styrkir til allskonar íþróttastarfsemi
eru nú orðnir fastir liðir á fjárhagsáætl-
unum margra bæjar- og sveitarfélaga, og
ríkið leggur þeim málum einnig lofs-
verðan stuðning. Enda þótt stangaveiðin
sé einhver hollasta og bezta íþróttin, sem
menn stunda, dettur okkur ekki í hug
að fara fram á styrki til þess að geta iðkað
hana! En við teljum það sanngjarna ósk,
að ríkisvaldið leggi klakmálunum lið,
meira en hingað til hefur verið gert. Það
þykir ef til vill nokkuð djúpt tekið í ár-
inni, að það sé þjóðfélagslegur ávinning-
ur, að sem flestir geti stundað stangaveiði,
e.n mörg rök mætti færa þeirri fullyrð-
ingu til stuðnings. íþrótt, sem eykur and-
legan og líkamlegan þrótt manna, opnar
þeim heima friðar og fegurðar, stuðlar
að vináttu og samhug og léttir lífsbarátt
una með hollurn og hugljúfum áhrifum,
hlýtur að vinna þjóðfélaginu gagn.
Veiðimaðurinn er málgagn þeirra, sem
þetta hafa reynt og því trúa. Hann vill
berjast fyrir bættum veiðiskilyrðum og
býður öllum, sem að því vilja stuðla,
Gleðileg jól!
Ritstj.
Vkiðimadurinn
3