Veiðimaðurinn - 01.12.1951, Blaðsíða 24

allra og endirinn varð sá, að ég var kos-
inn til að fara á fund frú Renglu strax
morguninn eftir, og átti ég að reyna að
komast að einhverju samkomulagi.
Er ég kom í „sjoppuna“ til kerlingar,
næsta rnorgun, leizt mér hún ekki eins
slæm og henni hafði verið lýst, — að
minnsta kosti ekki alveg eins slæm.
Ég fékk mér „kók“ og vellti fyrir mér,
hvernig ég ætti að komast að efninu. —
Ég gat ekki betur séð, en frúin væri eitt-
livað niðurdregin, og mér fannst það
ekki nema vonlegt.
Ég sá í anda, hvernig henni hafði orðið
við, þegar hún við sólarupprás stóð á
bakkanum með lifrarbitann tilbúinn, —
rak arnarnefið lramyfir brúnina og
skyggndist yfir hylinn um leið og hún
kallaði skrækri röddu, Geronimó! Það
vottar ekki fyrir hreyfingu í hylnum. Eng-
in kátleg sporðskvetta í vatnsskorpunni,
þegar lifrarbitarnir berast með straumn-
um, og að síðustu sökkva þeir ósnertir til
botns. Köllin bergmála í gilinu, — ákaf-
ari, og að síðustu angistarleg, — Geron-
imó! — G e r o n i m ó !
Hvað á veslings konan að halda. Silung-
urinn er horfinn. — Kannske er hann
horfinn iyrir fullt og allt — kannske hefir
einhver falleg uggadrósin tælt hann í
burtu.
Að lokum hljóðna köllin og þögnin ein
ríkir aftur í gilinu. — Djúp, liræðileg
þögn.
Ég hrökk upp úr þessum hugleiðingmn
og var eitthvað svo fjári tómur í höfðinu.
Það var auðvitað. Ekki gat frúin vitað
hvað orðið hefði um Geronimó, en það
var ég sem vissi það.
Áður en ég vissi af, þar sem ég sat
yfir „kóknum“, glopraðist upp úr mér:
22
„Myndi yður langa til að vita það frú?“
„Langa til að vita hvað?“ Það var ekki
vottur af þægilegheitum í röddinni.
Ég leit fast á hana og sagði með áherzlu:
„Þegar öllu er á botnin hvolft, er silung-
ur nú aldrei annað en silungur."
Þegar ég sá hve undrandi hún varð í
framan, bætti ég við: „Já, aldrei annað en
silungur.“
„í gærkvöldi bilaði rafallinn. í morg-
un stíflaðist salernið, og nú þetta“. Sú
gamla gerði sveiflu með hendinni vfir
enni sér, sem ekki varð misskilin. Það
var farið að sjóða á henni.
Nú þurfti bæði kænsku og gætni, ef vel
átti að fara. Ég reyndi að rísa virðulega
á fætur og sagði: „Kæra frú, ég veit allt
um Geronimó!"
„Já, einmitt. Þér vitið allt um Geron-
imo? Allra sætasti silungur. Finnst yður
það ekki?“
„Nei frú, ekki sætur. Það er ekki orðið.
Geronimó var (þér veitið því máske at-
hygli, að ég tala í þátíð), framúrskarandi
silungur sinnar tegundar og tvímælalaust
verðmætur. Frú, ég er hér kominn til að
gera yður tilboð?“
„Eigið þér við einhvern kaupskap eða
ntig persónulega?“
„Máski hvorttveggja.“
„Nú er nóg komið! Þér eruð vissulega
hálf geggjaður!" Og frúin greip símtólið
og hringdi í ákafa. „Kata! Gefðu mér
samband við sýslumanninn strax!“
Ég beið ekki boðanna, en forðaði mér
út sem skjótast. — Það koma fyrir stund-
ir, er karlmenn ráða ekki við neitt, gagn-
vart kvenfólkinu.
Ég var niðurdregnari en ég kærði mig
um að viðurkenna, þegar ég gaf félögun-
um skýrslu um, hvernig farið hafði. Við
VZIDIMABUMNN