Veiðimaðurinn - 01.12.1951, Side 16

hefur frjóvgað hrognin rótar hann svo-
lítið mölinni til, og straumurinn jafnar
yfir. Þætti laxins er að mestu Jokið þegar
hér er komið, og nú verður liann að
fela ánni, með öllum hennar dutlungum,
áframhaldið. Náttúran er ekki smátæk,
(hver laxhrygna fæðir af sér 800—900
seiði fyrir hvert þyngdarpund sitt) en
hún krefst líka oft mikilla fórna. Því
meiri sem hætturnar eru fyrir tegundirn-
ar, þess örlátari er sú hönd, sem sáðinu
dreyfir, þótt stundum hrökkvi tæpast til.
Hér gefst hið gullna tækifæri til að
rétta hjálparhönd. Við hrygningarstöðv-
arnar, þessa októberdaga, eru því klak-
mennirnir að verki. Það er busl í geymslu-
kistunum er þeir draga hvern fiskinn af
öðrum upp á bakkann. Bústnar, rauð-
gylltar hrygnurnar setja þeir í handar-
krikann og strjúka með blautri hendi
varlega um kviðinn á þeim, þangað til
hrognkornin streyma eins og perlur at'
bandi ofan í vatnið í fötunni.
Hængurinn er gripinn sömu tökum og
svil hans látin renna saman við. Klak-
mennirnir stinga hjónunum aftur í hyl-
inn, og hræra ofur varlega í þessari töfra-
blöndu. Þegar nóg þykir komið er hald-
ið af stað í klakhúsið. Þar er allt tilbúið
til að taka við frjóvguðum hrognunum
og þau eru lögð í sístreymandi vatnið
í klakstokkunum, og fyrsta þættinum er
lokið.
Þetta virðist svo ofur einfallt, en þó
eru liðin tvö hundruð ár síðan glögg-
skyggn Þjóðverji reyndi þetta í fyrsta
sinni, en ekki nema nokkrir tugir ára
síðan ágæti hugmyndarinnar var al-
mennt viðurkennt.
Hin frjóvguðu hrogn eru nú korain
á öruggan stað. Vetur garnli og veðráttan,
14
Gísli að starfi.
ráða nú engu um það, hver örlög þeirra
verða á fyrsta stiginu.
Hirognanna er gætt allan veturinn,
og nokkru eftir að hið nýja ár er gengið
í garð, fara að sjást dökkir blettir í hverju
korni. Þetta eru augun — blind að vísu
ennþá, en það eru fyrstu merki þess, sem
konia skal. Fyrstu merki um að fóstrið
er að skapast. Þegar hér er komið, er lífs-
magnið í korninu ótrúlega sterkt, og að-
eins alvarleg óhöpp geta orðið því að
grandi.
Og þegar veturinn er liðinn og komið
er vor, nýgræðingurinn teygir sig móti
birtunni og teygar yl sólarinnar, en ár og
lækir renna rólega og blátærir eftir vor-
leysingarnar, hafa orðið mikil umskipti í
klakstöðinni. Þar er nú heldur en ekki
kvikt. Þúsundir — hundruð þúsundir
Lítilla laxaseiða réttast úr kútnum og
liafa sprengt hýðiskornið. Þeir linappast
í botni klakkassanna í iðandi kös.
Það sem fyrst vekur athygli við þessa
smáfiska, er nestispokinn, sem þeir bera
VílÐIMAÐUIUNN