Veiðimaðurinn - 01.12.1955, Blaðsíða 8

saga, sem Benedikt sagði mér frá þeim
stað.
Óseyrin er í rauninni grynning all-
langt út í ána á löngu svæði að vestan-
verðu og má vaða þar vel út í miðja á
og eitthvað á annað hundrað metra nið-
ur eftir henni. Stangaveiði mun hafa ver-
ið stunduð í Laxá, sennilega fyrr en í
nokkurri á annarri hér á landi, og var
Benedikt bóndi einn þeirra, er það gerði,
enda er liann afburða stangveiðimaður,
eins og þeir vita bezt, er þar hafa komið
og séð hann bregða því veiðitæki á loft.
Nri var svo liáttað í fyrri tíð, að fátt
var um vöðlur og urðu menn því að
sætta sig við að vaða í íslenzku ullar-
fötunum sínum eftir því sem þurfti, og
var það all kaldstætt til lengdar. Benedikt
átti hest einn gamlan og reyndan. Sté
hann honum á bak, þegar hann þurfti
að veiða á Óseyrinni og reiddi bambus-
stöng sína um öxl. Þegar Benedikt var
kominn svo langt út í ána, að honum
þótti reynandi að byrja að veiða, kast-
aði hann af hestbaki. Við hvert kast
færði reiðskjótinn sig um skref niður á
við og gekk svo niður allt veiðisvæðið.
Ef Benedikt aftur á móti festi í laxi,
labbaði klárinn í land af sjálfsdáðum og
beið rólegur á meðan Benedikt landaði
fiskinum. Segi svo hver sem vill, að
hestar séu skynlausar skepnur.
Ekki varð ég var á Óseyrinni. Söm
varð í rauninni reyndin á Suðureyrinni,
en þar snerti þó fiskur hjá mér rétt sem
snöggvast en festist ekki og vildi ekkert
af mínum flugum frekar.
Sæmundur var kominn uppeftir á rnóts
við Suðureyrina og byrjaður að kasta
þar. Eftir fáein köst kallaði hann í Er-
ling og bað hann að sækja sig yfir á báti,
sem var okkar megin, og fór hann því
yfir til hans.
Rétt eftir að Erlingur var lentur að
austan hljómaði rödd Sæmundar, svo að
undir tók í ásum og klettum, og á sqmu
stundu reis stórfiskur upp úr vatninu
með þvílíkum krafti, að hann bar við
liimin frá mér séð. Var skepna þessi
fögur og stórfengieg. Laxinn tók síðan
á rás niður ána, en fór jafnframt ýmsar
krókaleiðir og lék margs konar listir í
loftinu. Gekk nú á ýmsu á milli þeirra
Sæmundar. Að lokum fór þó svo, að
laxinn hné í valinn fyrir Sæmundi og
Erlingi og reyndist hann 25 pund, er
honum var brugðið á vigtina.
Þegar Sæmundur kom aftur kallaði
hann yfir til mín, og sagðist hafa séð
lax stökkva neðar í ánni mín megin,
undan Suðurhólmarústinni. Mér kom
þá í hug, að stóri laxinn hans Sæmundar
hefði ef til vill átt félaga, er legið hefði
þar uppfrá og fylgt lionum síðan eftir
niður ána — á hinni síðustu reisu.
Hvað um það, ég ályktaði, að þessi
lax væri nú á uppeftirleið aftur og væri
að lialda til fyrri heimkynna. Eg byrjaði
því miklu ofar en Sæmundur liafði séð
laxinn. Ég notaði Jock Scott nr. 3, t\ í-
krækju frá Albert í Veiðimanninum, hið
glæsilegasta vopn.
Ég hafði ekki kastað mörgum köstum,
er ég sá boða rísa og stórlax hvolfdi sér
yfir litlu fluguna mína. Hvílík tilfinn-
ing og friðþæging fyrir allt erfiði dags-
ins! Laxinn lék svipaðan leik hjá mér
og laxinn hans Sæmundar. Ég mátti gæta
mín, að hann sliti ekki úr sér, slík var
ferðin á honum sitt á hvað. Hávaði er
þarna í ánni og standa klettanibbur víða
upp úr straumnum. Reyndi ég að varna
6
Veidimaðurinn