Veiðimaðurinn - 01.12.1955, Qupperneq 17

Hann rnissti þann stóra í fyrra!
núna; því síðari kynslóðir hefðu ekki
getað orðið til, nema sem afkomendur
þessara fyrstu árganga.
Samlögun smám saman kemur þvi hér
ekki til greina.
Þá stöndum vér þar. Fiskur þessi hef-
ur hvorki króast inni né aðhæfst lífsskil
yrðum árinnar smám sarnan. En hann
íor þaðan ekki, sanit sem áður. Eg kem
ekki auga á nema eina skynsamlega skýr-
ingu á þessari ráðgátu. En áður en ég
kem að henni, er rétt að minnast svolítið
á æviferil urriðans.
Yfirleitt eru menn sammála um að
vatnaurriðinn sé aðeins afbrigði sjóbirt-
ingsins, sem liafi „samlagast" nýjum að-
stæðunr. Wollebæk gerir því ekki mikinn
mun á vatnaurriða og sjóbirtingi í „Nor-
ges Fisker“. Hann segir: Urriðinn er
að nokkru leyti staðfiskur í vötnum
(vatnaurriði), en sumt af honum geng-
ur til sjávar á seiðaaldri, eins og laxinn,
og kemur þaðan aftur (sjóbirtingur) upp
í árnar til að hrygna.“
Ennfremur bendir Wollebæk á annað,
sem er mjög athyglisvert. Hann segir:
„Sjóbirtingur og vatnaurriði blanda
oft blóði, og margt bendir til, að seiði
vatnaurriðans gangi stundum til sjávar
og öfugt: sjóbirtingsseiði verði staðfisk-
ur í vötnum.“
En hvernig (og getum við líka sagt
Iivers vegna?) vatnaurriðinn er kominn
af sjóbirtingnum, er þó tæplega fullrann-
sakað enn. Hvers vegna ættu einhverjir
sjóbirtingar að taka upp á því, að yfir-
gefa „gósenland" hafsins og velja sér hin
mörgu lífsskilyrði vatnaurriðans — og hví
ættu þeir ekki að erfa eðlishneigð for-
cldra sinna og fara til sjávar?
En þetta síðasta atriði gæti ef til vill
leitt okkur á sporið. Máske er óþarfi að
tala um nokkra samlögun eðá eðlis-
breytingu. Ef til vill hefur sjóbirtingur-
VeIÐIMAÐURI.NN
15