Veiðimaðurinn - 01.12.1955, Qupperneq 21

á leiðinni og að sjá um að ég fengi tæki-
færi tii þess að læra að veiða lax. Sem
reyndur mannþekkjari sá hann strax a'v
sú beita mundi ekki bregðast, enda var
hann sjálfur áhugasamur veiðimaður, að
vísu meira á færi en stöng.
Og beitan brást ekki, enda þótt ár
angurinn yrði nokkuð annar — eða lík-
lega réttara sagt allt annar — en ætl-
að var. Framlagið, sem óskað var eftir
í þágu smábúanna, varð sem sé ekki
annað en svolítill pési um vilpur og
undirbreiðslu í hesthúsum, eftir karakúi
aðferðinni, þótt ég vitanlega minntist
lítillega á smábýlarekstur. En hins vega
gerði Ruuth skipstjóri mig að laxveiði-
manni það sem eftir var ævinnar. Þ'
list svalg ég, eins og gamalt leður drekk-
ur í sig feiti.
Eg man betur eftir þessum straum-
hvörfum í lífi mínu en deginum í gær.
Ruuth fór með mig að laxánni sinni,
en gat ekki kennt mér að nota mér það
til fulls. Hann vissi t. d. jafnlítið og
allir aðrir á þeim slóðum, hvernig veitt
er með flugu. Ég ráfaði um bakkana
og slæmdi út línunni á svipaðan hátt
og menn kasta maðki, en ég kom varla
út meira en stangarlengdinni. Vitanlega
höíðu urriðarnir séð mig löngu áður en
ég kastaði og voru farnir sína leið fyrir
löngu. Ég hafði líka gulan ,,devon“, sem
ég hafði fengið með flugustönginni, og
ég hafði fest í hausnum á mér þá firru.
að hægt væri að kasta málmfiski með
flugustöng. En þessi mjúka stöng var vit-
anlega of veik til þess, að ég gæti haft
vald á beitunni. Hún festist því strax í
botninum, og af því dró ég þá ályktun,
að ég gæti ekki veitt urriða. Þannig
liefnr eflaust farið fyrir miirgum (iðruni
byrjendum, og þeir farið fisklausir heim.
Eitt kvöldið þegar ég var á leið upp
á efsta svæði árinnar, til þess að veiða
aborra, sá ég að Ruuth skipstjóri stóð á
bryggjunni á miðsvæði árinnar og var
að tala við Kokko gamla. Þeir voru sýni-
lega að hugsa um að fara á bát út í
hliðarkvísl fljótsins, sem kölluð er Lou-
hu, en þangað var venja að róa þeim,
sem ekki höfðu orðið varir annars staðar.
Það var ávallt þrautalendingin. Þar
stukku hinir hundeltu urriðar í torfum
á hverju kvöldi allt sumarið. F.n svo sem
vænta mátti af kurteisum gestgjafa, hætti
Ruuth strax við fyrirætlun sína, kallaði
á mig og skoraði á Kokko að kenna mér
listina.
Kennslan fer fram nokkurn veginn á
þá leið, að Kokko velur úr safni skip-
stjórans nokkrar svonefndar Huopana-
flugur, eina svarta, eina brúna og ina
gráa, sennilega Soldier Palmer, Zulu og
March Brown, ég man það ekki nákvæm-
lega, því á þessum tíma var ég ekkert far-
inn að skrifa hjá mér um veiði mína eða
áhöld. En af því að ég minnist á þetta,
vil ég benda byrjendum á gagnsemi þess,
að skrifa dagbók. Það kemur bæði manni
sjálfum og öðrum að notum. Menn eiga
að skrifa lijá sér stærð fisksins, kyn, á
hvað hann var veiddur, veðrið, vindátt-
ina, hitastigið og ef unnt er, hvernig loft-
vogin stóð; ennfremur allt sem gerðist,
frá því að fiskurinn tók og þangað til
honum var landað — eða hann fór!
„Við skulum prófa þær dökkn,“ sagði
Kokko, „það fæst ekkert á þessar skræp-
óttu hérna.“ Síðar fór samt svo, að ég
notaði einmitt þess liáttar flugur mest
þarna, enda þótt sú regla væri ekki alltaf
einjdít, svo sem síðar mun greint frá
19
\'eiðimaðurinn