Veiðimaðurinn - 01.12.1955, Blaðsíða 22

Jafnskjótt og útbúnaðurinn er í lagi,
fæ ég skipun um að setjast á afturþóft-
una, en Kokko fer fram í barkann með
stjaka, sem liann notar til að stjórna
því, að báturinn berist liægt niður ána,
um leið og hann segir mér til af mynd-
ugleik og mikilli kunnattu.
„Byrjaðu nú að kasta — gefðu út meira
af línunni — ég skal hugsa um bátinn —
meira enn — láttu stangartoppinn vísa
meira til vinstri — og nú til hægri —
lyfta toppnum dálítið, þannig að neðsta
flugan sé í kafi, miðflugan í vatnsskorp-
unni og sú efsta fyrir ofan vatnið — þeir
grípa hana Hka stundum á lofti — nú
fara þeir að narta rétt strax — það sakar
ekki þótt þú reynir að kasta þvert ?
strauminn og kippa svo í einu sinni
eða tvisvar — bíddu við, ég skal sýna
þér, hvernig þú átt að fara að — svona
gerir maður! Já, já, einmitt svona —
nú ætti hann að taka, nú erum við á
rétta staðnum — undarlegt, ef þeir láta
ekki á sér bæra núna —“ og það reyndist
líka svo, ég fékk nart — fyrsti urriðinn
minn skauzt fram undan steini, stökk
fyrst upp í loftið og rétt á eftir á flug-
una. Það stríkkar á línunni, stöngin
svignar, hjólið marrar — ó, hvílík stund,
hvílík stund!
Ég hef heyrt sagt að áhrifin, þegar
menn finna að urriðinn tekur, séu lík-
ust raföldu; en það er meira en alda —
það er óslitinn rafstraumur, þangað til
fiskurinn er kominn á land, og jafnvel
góða stund eftir það. Hvað er viðbragð
stórrar geddu eða aborra, samanborið
við þau ósköp, sem á ganga, þegar þessi
litli, glæsilegi vatnabúi fer á stað! Ö’
getur bólað og ólgað, en kampavín smell-
ir og freyiðir! Á þessari stundu finnst m/"
að ég sé sjálfur „fastur“, en ekki fisk-
urinn. Fiskurinn sé með mig á, en i
ekki hann. Ég er sem bergnuminn, ölv-
aður. Titringurinn á stönginni kemur
taugakerfi mínu í undarlega notalegan
æsing, sem ekki er unnt að lýsa. Mér
rennur kalt vatn milli skinns og hör-
unds, nákvæmlega eins og þegar ég var
barn og sveiflaði mér fram og aftur í ról-
unni minni. Samtímis finnst mér ég fljóta
ósjálfbjarga undan einhverjum örlaga-
straumi — ég skal og verð að veiða svona
fiska það sem eftir er ævinnar. Hvað
sem það kostar, verð ég að ná mér í
hluta af veiðiréttindunum í þessari eða
einhverri annarri svipaðri á.
Ég hef gert mér grein fyrir þessu öllu
nú þegar, áður en fyrsti urriðinn minn
spriklar í háfnum. Og ég fæ marga í
viðbót, nálega einn í hverju kasti, sarna
livert ég kasta. Við og við fæ ég meira
að segja þrjá í einu, einn á hverja flugu.
Þeir taka í kafi, þeir taka í vatnsskorp-
unni og þeir stökkva jafnvel upp úr til
þess að grípa efstu fluguna. Nokkrir
sleppa, en lang flestum næ ég. Aðeins í
örfá skipti síðan hefur komið fyrir að
liann hafi verið svona gráðugur hjá mér
Nú fær maður ekki urriða framar með
því að kasta svona í þessari á. Skipstjór-
inn stendur á bryggjunni og horfir á
Eg sendi honum fingurkoss og læzt faðma
hann að mér, frá mér numinn af gleði.
„Komdu hingað skipstjóri; nú ætla
ég að hætta!" hrópaði ég.
„Nei, nei, haltu áfram,“ svaraði hann.
Það var fallega sagt af honum.
En allt í einu hættu þeir að taka, o^
eins þótt Kokko stjakaði bátnum á nýja
staði. Orsökin var eflaust sú, að vor-
flugurnar 1 öfðu skyndilega horfið, bæði
20
Veidimaðurinn