Veiðimaðurinn - 01.12.1955, Qupperneq 25

Tveir 50 pundn lnxnr.
ÞEGAR ég brá við honum, hvarflaði
ekki annað að mér en ég hefði sett í
smáfisk, og þess vegna lmykkti ntér ekk-
ert við þegar ég tók eftir því, að hlaup-
ið hafði yfir á lijólinu svo það líktist
helzt fuglshreiðri. Ég hækkaði stöngina
svolítið til þess að stríkka á línunni
og reyndi eftir mætti að greiða úr flækj-
unni. En þetta var flækja, sem sagði sex,
og að lokttm missti ég þolinmæðina og
ákvað að vinda inn og reyna að þreyta
fiskinn með þessum 20 metrum, sem
oreiðir voru. Um leið og' és; tók á rauk
fiskurinn af stað, kom síðan upp í vatns-
borðið og velti sér, og það munaði
minnstu að ég fengi hjartaslag þegar
ég sá hann. Ég áætlaði hann upp undir
4 fet milli sporðs og trjónu. Eg sá allra
snöggvast blágrænt bakið og stóra, silfur-
Sflitrandi síðuna, um leið o» hann stakk
sér. Hamingjan góða! hugsaði ég. Því-
líkt íerlíki! Os- ég var sá asni, að láta
mér detta í lnig að þreyta þessa skepnu
með flæktri línu.
Þið getið ímyndað ykkur, hvernig mér
hefur orðið innanbrjóst þegar ég sá hann
fyrst. Ég var þarna áreiðanlega með 30
punda lax. Allur í uppnámi fór ég að
basla við að greiða flækjuna. Öðru hvoru
þurfti ég að hætta og þjóta ýmist upp
eða niður með ánni til þess að reyna að
hafa hemil á fiskinum. Tvisvar sinnum
kom hann upp í vatnsborðið og velti sér,
og alltaf sýndist mér hann stærri og stærri.
Rólegur! sagði ég við sjálfan mig. Farðu
Höf. uieð laxinn, sem slaþþ ekki.
hægt og gætilega að öllu! Ég reyndi að
ná valdi yfir taugunum og tókst það að
lokunr. Það greiddist úr flækjunni og ég
vatt varlega inn á litla kasthjólið mitt.
Ég gægðist með ánægjuglotti niður í
hylinn. Jæja, góði, skelltu nú á skeið;
nú stöndum við nokkurn veginn jafnt
að vígi. Þetta var ekki fyrsti laxinn minn,
en það var sá lang-stærsti, sem ég hafði
Vl.IÐIMAÐURINN
23