Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Síða 8

lýsandi tákn fegurðar og Jmgkvæmni. —
Dásamlegt safn. Það hafði kostað mig
eigi svo lítil heilabrot, að skipuleggja
flokkun þeirra. En árangurinn var Jíka
sá, að ég réð nú yfir liinu fullkomnasta
flokkunarkerfi. Sérhvert „númer“ í hin-
um ýmsu „seríum“, álti sinn sérstaka
sess í hugarheimi mínum. — Mátti ég
vissulega vera stoltur af safninu og skipu-
lagi þess — enda var ég það.
Eg horfði íliugandi til lofts. Sneri mér
varlega í hring, unz öll liin skærbláa
hvelfing var greipt í vitund mína. Þá
gaf ég nánar gætur að vatnsmagni ár-
innar, litnum á árltotninum, þunga
straumsins, stefnu hans og skiptum. Allt
þetta rannsakaði ég af vísindalegri ná-
kvæmni — með og án gleraugna. Að því
Joknu valdi ég án nokkurs Iiiks hina
réttu flugu augnabliksins — nr. 37 úr
6
18. „seríu“ — Jmýtti liana við girnið með
mjúkum, æfðum fingrahreyfingum — og
allt var tilbúið.
Ég reyndi þær hverja af annarri í ná-
kvæmlega réttri röð, miðað við aðstæður,
og hæfilega lengi hverja um sig.
En ekki sást ris. Hafði ég þó af og
til séð hreyfingu liér og þar um ána. Einu
sinni taldi ég mig meira að segja hafa
séð stórfisk. Ég skipti enn og kastaði án
afláts.
Ég liafði ekki fengið orð fyrir að vera
fiskifæla. Nokkra var ég búinn að draga
á land um dagana, ójá. Af einhverjum ó-
skýranlegum misskilningi hafði ég þó
liingað til farið á mis við hina „stóru“ —
aldrei fengið verðlaun — aldrei verið
prentaður í blöð.
Einkennilegt að byrjendur, jafnvel af-
glapar, sem ég kallaði, settu stundum í
stórfiska, náðu þeirn meira að segja á
land. Sjálfur hafði ég beinlínis verið
sjónarvottur að slíkum „öfugmælum“.
En var ekki skýringin sú, að hinn
„sanni veiðimaður" hugsaði ekki fvrst og
fremst um veiðina, heldur leitaði ánægj-
unnar í listrænum tilþrifum og tækni
en veiðin á hinn bóginn allt í augum
byrjenda og afglapa? Ég hafði a. m. k.
ekki fundið aðra skýringu sennilegri —
né aðgengilegri!
Það var komið fram undir hádegi. Ég
hafði nú farið yfir mestan hluta veiði-
svæðisins. Endrum og eins sá ég fiska.
Þeir skutust upp úr vatninu, eins og til
að ögra mér — haus — bakuggi — sporður.
Flugurnar mínar svifu mjúklega fvrir
augum þeirra, eins og samkvæmisklædd-
ar tízkudömur. En þeir stóðust allar
freistingar.
Veiðlmabuki.nn