Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Blaðsíða 20

langa, með postulínshringum í lykkjun-
um, hjól dágott, mjög rennilega línu,
gúmhúðaða, sem síðar meir reyndist
halda örugglega 1—2 punda silungum,
og loks uppundir metralanga aluminíum-
ífæru, hinn herfilegasta grip, fyrir allra
liluta sakir, sem síðar konr á daginn. Þótt-
ist ég.nú góðu bættur, og hafði samstund-
is á prjónunum miklar útgerðarfyrirætl-
anir.
í þann tíð var ekki sú örtröð við allar
veiðiár, sem síðar varð, og kornst ég brátt
að hagstæðum samningum, um leyfi til
að renna í Laxá neðan til, við áreigand-
ann, hinn kunna hóteleiganda Theódór
Johnson, sem þá bjó í Hjarðarholti.
Mátti ég bleyta í línu í ánni, þegar mig
langaði til, og áin var ekki öðrum leigð.
Renndi ég fljótlega eftir heimkomuna í
sjávarfljótið og svonefndan Matarpoll,
veiddi nokkrar smábleikjur, og fannst
drjúgum til um.
Við mína veiðimennskusögu koma
margir mætir menn, sem ég e. t. v. hefði
ekki annars komizt í kynni við, en sem ég
nú hefði með engu móti viljað missa af
að kynnast. En það er einn af hinum
góðu fylgifiskum veiðiskapar, að í sam-
bandi við hann er oft stofnað til kunn-
ingsskapar og vináttu manna í milli, sem
ómetanleg reynist. Á þeim tíma sem
veiðihugur minn yfirgnæfði allt annað,
og mér þótti lítið til flests koma, nema
hafa fisk á, helzt eftir hvert kast, benti
vinur minn Lárus Jóhannesson hrl. mér
fyrstur manna á sportið í veiðiskapnum:
Að taka lífinu með ró, setjast á árbakk-
ann og gefa sér tíma til að hyggja að líf-
inu í ánni og umhverfinu, rabba við
veiðifélagann, skoða veiðarfærin; það
væri lífsins balsam, sagði hann. Og svo
einn vænan á endrum og eins. En hann
var ekki byrjandinn og gat því djarft um
talað.
Það mun liafa verið skömrnu eftir að ég
eignaðist stöngina góðu, að tveir veiði-
menn komu í Laxá úr Reykjavík. Var
það Valur Gíslason leikari og félagi hans.
Töldu þeir engin tormerki á því, að ég
liti á ána, er svo bæri undir, þó þeir
væru komnir. Ég þóttist strax sjá að
hér mundu kræfir veiðimenn á ferðinni,
og varð mér starsýnt á veiðarfæri þeirra
og útbúnað allan: Stengur, hjól, spæni
og marglitar flugur í tugatali. Er ég
sagði þeim frá bleikjuveiðum mínum,
held ég að þeim hafi runnið til rifja
umkomuleysi mitt í veiðiefnum, og vildu
allt fyrir mig gera. Hlýddi ég hugfang-
inn á mál þeirra, er opnaði mér sýn inn
í áður óþekkta heima sport- og veiði-
skapar. Lærði ég af þeim mikið á
skammri stund, og þóttist nú vita hvar
fiskur lá undir steini, hversu egna skyldi
fyrir hann, fá hann til að taka örugg-
lega, glíma við hann og bera loks af
honum sigurorð.
Ég afhjúpaði nú stolt mitt, stöngina
góðu, og fór að setja saman. Setti þá
veiðimenn hljóða, og sýndist mér þeir
verða undirfnrðulegir á svip. Er ég gaut
til þeirra spurnaraugum, kváðu þeir upp
úr um það, að þetta væri geddustöng.
Tók ég það fyrst sem „kompliment“,
enda voru mér enn ofarlega í huga orð
kaupmanns, um ágæti stangarinnar. En
brátt rann upp fyrir mér að stangar-
tetrið átti hér ekki heima, og að tilvist
hennar var í raun og veru móðgun við
18
Veibimaðurinn