Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Blaðsíða 4

úr viðarloga, ef menn kynnu þá list. Og
fyrir skömmu las ég bók eftir útlendan
veiðimann, sem segist. stundum setjast
við arininn i skammdeginu og fara i
veiðiferðir. Hann segir, að með því að
horfa í eldinn og slaka dálítið á taumn-
urn við imyndunaraflið, megi sjá hina ó-
trúlegustu hluti. Einnig segist hann oft
sjá bezt þar, hvað hann hefði átt að gera
eða láta ógert á „örlagastundum“ veiði-
ferða sinna, t. d. hvernig hann hefði átt
að geta komið i veg fyrir, að hann missti
40 punda laxinn í Usk eða alla stóru sjó-
birtingana siðast þegar hann var i Nor-
egi. Og það er ekki örgrannt um að við
og við bregði þar lika fyrir leifturmynd-
um úr framtiðinni, sem hann svo kann-
ast við, þegar stundin rennur upp i tim-
ans heimi.
En hvað sem þessum eldfræðum liður
og öðrum hliðstæðum ,,kerlingabókum“,
er það þó vist, að allir höfum við gott af
að reyna að hugsa eitthvað sjálfir; og sá
hefur ekki til einskis kamínu á heimili
sinu, sem heldur vill sitja við hana en
hlusta á djassinn, horfa i logana og leita
sér skemmtunar i skáldheimi sinnar eig-
in sálar. Og þó við eigum engan arin,
nema arin minnÍ7iganna og dálitinn
neista af bjartsýni, getum við ofið úr
þessu gullinn þráð gleði og lífshamingju,
setn örlaganornunum getur reynst erfitt
að slita. Og ekki ætti okkur veiðimönn-
um að vera þessi hugariþrótt um megn,
svo margar góðar minningar eigum við,
svo margt fagurt höfuð við séð og
skemmtilegt lifað. Vitur maður hefur
sagt, að þeim, sem væru handgengir nátt-
úrunni, þyrfti aldrei að leiðast. Og það
segir sig sjálft, að sá sem leitar sér lifs-
gleði i einhverju, sem skilur eftir varan-
legar minningar, af þvi að hann hefur
komist í lifssnertingu við það sjálfur og
gefið því eitthvað af sjálfum sér, er betur
á vegi staddur en hinn, sem sækist eftir
dægurflugum, er eðli sinu samkvæmt eru
dauðar og gleymdar um leið og þeirra er
notið, ogskilja þvi ekkert eftir, nema lífs-
leiða og löngun i eitthvað meira, sem
hægt er að eyða timanum við, án þess að
hugsa nokkuð sjálfur.
Sá, sem dvelur nokkra daga á sumri við
veiðiái, og notfærir sér þau tækifæri, sem
honum gefast þar, til þess að kynnast lífi
umhverfisins, bæði i ánni og við hana,
hefur margt til að hugsa um i tómstund-
um sínum, þegar veturinn og skamm-
degið kemur. Og ætli hann sér að verða
snjall veiðimaður, ætti hann að grúska
vandlega i þeim minningum. Hvort sern
menn veiða dýr eða fisk, er gott að
þekkja lífsumhverfi þeirra — allt sem ein-
hver áhrif hef ur á lif þeirra. Veiðimaður-
inn þarf helzt að geta sett sig í spor veiði-
dýrsins, fundið eða ráðið i hugsanir þess,
skilið viðbrögð þess og hvað þeim veldur.
Veiðimaðurinn, sem ég vitnaði i hér að
framan, segir i þeirri sömu bók, að það
gæti verið býsna fróðlegt, að bregða sér
i liki lax eða silungs og dvelja um hrið
i umhverfi fisksins. En þetta geta ekki
nema guðir og galdramenti. Afrodite og
Eros, hin grisku, stungu sér eitt sinn út i
á og urðu samstundis að fiskum, en nú
eru dagar hinna grísku guða löngu tald-
ir og galdramenn vist ekki til heldur. En
við getum reynt að stinga okkur út i ána
í huganum og vita hvers við verðum vis-
ari um lif og háttu þeirra, sem þar
búa. Og ef við hugsum nú um liðan og
2
Veiðimaðurinn