Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Qupperneq 21

allt og alla, eins og á stóð. Móðgun við
Laxá, lítilsvirðing við laxinn í ánni, að
ætlast til af honum, að hann léti glepj-
ast til þess að sveigja auðvirðilega geddu-
stöng, sem hvergi ætti lieima nema við
eitthvert straumlaust sýki eða stöðupoll
í Danmörku, eða einhverju ámóta út-
landi. Móðgun við göfugar Hardy’s- og
Milwardstengur, að leggja þetta óbermi
við hlið þeirra á grænan árbakkann —
í sólskini. Til smánar og niðurlægingar
fyrir fleira og fleiri, og eigandanum til
verðugs athlægis. — Enn er hún í eigu
minni, innan um fínni og ættstærri steng-
ur, mætur minjagripur um broslega til-
burði, en býsna marga ánægjulega sigra
yfir höfðingja straumanna.
Að skilnaði gaf Valur mér Hardy’s
Anglers Guide, undirstöðurit í míntun
bóklegu fræðum um veiðiskap, fyrr og
síðar.
Sumar eitt leigði Theódór enskum
lækni frá London ána um tíma. Bað hann
nrig að lofa hontun og konu hans að vera,
liýsa þau og fæða, og komu þau að
kvöldi dags til Búðardals. Átti þá að heita
að bílfært væri orðið yfir Bröttubrekku
en ekki meir, enda fannst þeim hjónum
mikið til um erfiðleika ferðalags síns,
og töldu þau sig vera komin á heimsenda
við hina mestu hrakninga.
Morguninn eftir gengum við til ár-
innar, læknishjónin ensku, Cfísli Peter-
sen læknir og kona hans, er voru gest-
komandi hjá mér, og ég, sem hafði lofað
að vera leiðbeinandi og kynna ána. Bh'ð-
skaparveður var á, og hóf ég að vísa á
veiðistaði. Ekki vildi sá enski byrja,
heldur bauð hann mér að renna fyrstur,
hvað ég þáði með þökkum, beitti mínum
maðki, og var lax brátt á hjá mér. Er ég
lrafði landað nýrunnum smálaxi, tók sá
enski litskrúðuga flugu úr pússi sínu,
lratt á lijá sér og fór að kasta af mikilli
list. Hafði ég lítið eða ekkert séð farið
með flugu áður, og horfði hugfanginn á.
Árangurslaust var flugan boðin um
stund, en síðan fékk Gísli lax á maðk,
og fór svo fram um stund, að sá enski
kastaði flugu, en varð ekki var, utan mun
liafa „reist“ lax einu sinni, en laxinn
t(ik maðkinn lijá okkur Gísla á víxl. Ekki
sá þeim enska bregða, en fámáll var hann
og ansaði engu er kona hans bað hann
blessaðan að reyna maðkinn („do try the
worm“). Sat hann við sinn keip til há-
degis, er við snerum heim.
Læknirinn frá London kom ekki oft-
ar laxlaus heim frá ánni, en fór aldrei
svo út til veiða eftir þetta, að ekki fengi
hann lax á sínar flugur, og aldrei snerti
hann maðkinn. Hann vildi endilega að
ég bæri við að fara með flugu, sýndi mér
nokkur byrjunaratriði, og fyrsti vísir að
flugnasafni í minni eigu var frá honum
runninn.
Sumar nokkurt var við ána roskinn
skipstjóri. Hann var heppinn veiðimaður
og jafnvígur á allt, flugu, maðk og spón.
Stöng hans var mesta áhald sinnar teg-
undar, sem ég hefi séð. Sextán feta löng
að minnsta kosti, og að því skapi gild,
og náði sumstaðar alveg milli landa í
ánni. Stöng þessa nrun hann áður hafa
notað í Laxá í Aðaldal og var hún betur
við hæfi í þeirri á. Honum mun líka
hafa þótt hún erfið við smælkið. Er hann
var búinn að festa í laxi. lagði hann
stundum stöngina upp á gras og dróg
bröndurnar eins og á handfæri.
VpipjMApyRiríK
19