Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Síða 16

þræddur áfram. Greinar bjarkarinnar
svigna oi't við brjóst og sí'ður hestanna,
en þeim virðist svölun að því í suinar-
hitanum, enda gerist mýbitið ekki eins
aðgangshart að eyrum þeirra og nárum.
„Var það ekki hér við Klettsfljótið,
sem ísjakinn sást í vor, fóstri.“
„Jú, það er álitið að áin hafi stíflast
Jiér, þegar liún ruddi sig, og hafi þá þrýst
hrönninni upp á gljúfurbarminn“.
„En eigum við ekki að renna í þennan
góða hyl.“
„Ekki að svo stöddu, mér finnst oftast
fiskilegra að veiða hyljina niður fyrir
mig, en upp fyrir, og í dag höfum við
það þannig.“
Nú erurn við staddir hjá Galta, ofan
við bæinn Örnólfsdal, lengra nær veiði-
leyfið ekki að sinni.
„Sprettu nti af hestunum og hjálpaðu
mér svo að setja sarnan og þræða toppinn,
þú þarft að læra að meðhöndla þetta dá-
samlega veiðarfæri, en gleymdu nú engri
topplykkjunni, því við jrað Itreytist jrol
stangarinnar."
„En af hverju er stöngin orðin svona
bogin fóstri.“
,,Það lætur flest á sjá með aldrinum,
sem á liefir reynt um dagana, enda er
þessi Hardystöng margan sprettharðan
laxinn búin að Jrreyta í lienni Þverá, og
ég vona að hún eigi eftir að færa mér enn
þá nokkrar gleðistundir hér við ána. Það
er bezt ég hnýti hana Röndu gömlu á,
frá honum Ratchlif; hún hefir oft gefið
góða veiði, enda fer hún ekki illa í hon-
um Galta.
En færðu þig nú upp fyrir mig, áður
en ég kasta á hylinn, og þegar ég lít til
þín áttu að vera fljótur og koma.“
Veiöimannahúsið við Vighól. Jörgen Hansen lengst
til vinstri.
Er ég leit við, þaut- línan út í fram-
kastinu, tir háreistri stönginni, þvert yf-
ir straumkastið, og flugan dettur niður,
norðan mesta straumsins, flýtur niður
með honum um stund, en því næst yfir
hann og niður að sunnanverðu, áleiðis að
brotinu. Nti sést hún eltki lengur, en ég
sé að fóstri dregur hana að sér, endur-
tekur kastið, eins og liið fyrra, en áður
en flugan fer yfir í mesta straumþungann
er hún gripin, rétt undir yfirborði vatns-
ins. I því er stönginni lyft hærra upp,
línan þýtur út og hið gamalkunna veiði-
liljóð berst mér til eyrna; nú réttir stöng-
in sig og mér sýnist laxinn vera kominn
að átökustaðnum, en í því er línan þrifin
út aftur og um miðjan hylinn stekkur
hann í fagurboga. Nei, nú hefir hann slit-
ið. Nei, línan Jtýtur út ennþá. Nú nálg-
ast Iiann brotið. Skyldi hann ætla sér nið-
ur fyrir? Mikið var að hann sneri við!
Nú lítur fóstri minn fyrst til mín og
segir: „Ég hefi hugsað mér að landa þess-
um stökkhesti hér í vikinu. Leggstu nið-
ur á Eyraroddann, neðan við viki'ð. Um
leið og laxinn er kominn inn fyrir þig,
veður þú út í, tekur um sporðinn á hon-
um og heldur á honum í land.“
14
Veiðimaðurinn