Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Blaðsíða 47

ara og eðlilegra á slíkri algleymisstund.
En — þá sá ég líka annað. Og — ef til vill
— var það sama sýnin, er hreif skáldið. í
hillingum frá holdsins glæðum, efaðist ég
ekkert um það; því geislar alföður, sem
nú reis eldrauður, úr djúpinu, skinu
beint gegnum slæður dísarinnar fögru,
sem að mér sneri, svo þær virtust gegn-
sæjar, og hver einasti dráttur og minnsta
felling á hennar fagurskapaða líkama
sást eins glöggt og væri þar komin Eva
forðum í allri sinni nekt. Og nú fyrst
varð mér það ljóst, að þarna birtist mér —
loksins — hin bjarta og alfullkomna
æskudrauma-þrá íklædd holdi og blóði.
En þá leit hún til Braga, sem enn hallaði
undir flatt og brosti svo blítt, að jafnvel
islenzk orð, geta ekki gefið af því rétta
mynd. En — þá þoldi ég heldur ekki
meira. Ég sá livað Bragi ætlaði sér. Eftir
þessu hafði liann líka beðið. Ég lokaði
augunum. Mér var um megn að sjá hann
faðma og kyssa-----. Og svo var það líka
roðinn, svona gegnlýsandi og alvaldur,
að ég efaðist um að hann iiefði nokkurn
tíma verið svo undur fagur í Adams-
Paradís.-----
Ég læddist burtu — hljóðlega —, með
bogið bak. Hér átti ég enga samleið. Hér
var lieilög jörð. Hér áttu aðeins heima
skáld og listamenn — af gúðs náð. Af slík-
um veigurn Iiafði mér ekki hlotnast svo
mikið sem lögg í litlu staupi. En — hvað
var þarna, í skorningi, að baki skáldsins?
Tófa. Stór hvítflekkóttur refur — stein-
dauður. „O-o-o, bölvaður fanturinn.
Vafalaust bítur“, hugsaði ég í hljóði. Og
þarna lá byssan líka. Gat þetta verið af
völdum skáldsins? Sá náungi var þá ekki
á nástrái. Hann átti sín óðul bæði á
himni og jörðu.
Ég nam staðar og — beygði mín kné.
Svo leit ég til Iians, með undrun, bland-
aðri öfund. En þá skeði kraftaverkið.
Hann mælti, eins og hann hefði liaft
augu í hnakkanum, og fylgst með öllu:
„Vertu rólegur — vinur. Þú skalt fá að
sjá þetta bráðum."
Og röddin heillaði mig, eins og engill
hefði opnað sinn munn. En augu mín
námu stáðar við pennann í hönd skálds-
ins, sem enn tók svo skarpar hliðarrok-
ur, að mér ógnaði. —
Þessi maður heitir Gunnar Einarsson
á Bergskála á Skaga. Og — hér bið ég les-
anda minn að fylla í eyðuna.
Af kynnum okkar Gunnars er það
skemmst að segja, að fyrr en varði bund-
umst við eilífðarböndum, sem við súrr-
uðum saman, með sjö rembihnútum. Og
þeir voru reyndar allir réttir. En — eins
og allar ástarsögur, sem eitthvert púður
þykir í, enda jafnan á einn veg, og þá
eðlilega þann, að á öftustu síðunni situr
lítill hnoðri — svo fjandi rúskinn — með
breiðu brosi og blá augu, eins fór fyrir
okkur. En — þar sem þessi krói er ekki
af holdi og blóði, eins og þið aúðveldlega
skiljið, heldur endurskin af atburðum,
eftir að við höfum strokið af þeim fölskva
áranna, til þess að áhorfandinn greini þá
betur, vil ég skýra þá með nokkrum orð-
um.
Milli okkar Gunnars myndaðist strax
ört blossandi ástareldur, og samkomu-
lagið varð eftir því elskulegt. Vitanlega
er það líka hin eina og sanna undirstaða,
sem allar hjóna-bands-bygginga-fram-
kvæmdirnar eru reistar á. Þakka skyldi
VF.IPIMAÐURINN
45