Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Blaðsíða 46

gerði eitt sinn, er feðurnir höfðust ekk-
ert annað að en veiða dýr merkurinnar
til matar sér. Og það mætti segja mér
líka, að sá unaður, sem oft fyllir hug vorn
á veiðiferðum, dvíni ekkert hjá afkom-
endunum, þótt árþúsundir hnígi í útsæ
eilífðarinnar. En — hann hefur líka fleira
til síns ágætis.
A veiðiferðum komumst við oft í nán-
ari snertingu við móður náttúru, sem í
sannleika á okkur með holdi og blóði, en
á nokkurn annan liátt. Og — án þess við
gerum okkur það alltaf Ijóst, er það hún,
— og engin önnur en hún — sem öllu
fremur fær þá snortið viðkvæmustu
strengina í skynheimi okkar, þrátt fyrir
allt, ef við aðeins gefum henni tækifæri
til þess, með því að ganga henni á hönd í
hjartans einlægni. Oft verðum við þá svo
óvenju næm fyrir áhrifum hennar, að þáð
er engu líkara en hún gefi okkur ný gler-
augu, sem gera okkur kleift að greina —
á bak við sviplitlar slæður hversdagsleik-
ans — silfurtypptar töfrahallir, sem draga
okkur til sín með ómótstæðilegu afli. Og
— eftir að hún einu sinni hefur þannig
náð í hönd okkar og leitt okkur til sætis,
á gullnum bekkjum, þar sem í baksýn
blasir við okkur í allri sinni dýrð
„nóttlaus voraldar-veröld, þar sem víð-
sýnið skín“, — ja, — þá höfum við þar
með eignast ilmandi minningablóm, sem
ekkert vald og engin nepja fær grandað.
Og þá er ég loksins kominn að kjarna
máls míns.
Fyrir skömmu — á furðulegan hátt —
komst ég í kynni við einn þennan veiði-
mann og náttúrunnar barn, þar sem
hann sat, einn, uppi á heiði, í þessum vor-
nætur-unaði, og mændi aðdáunaraugum,
á Ijósbrýnda himindís, sem ljómaði í öll-
um regnbogans litum, rétt á móti hon-
um. En — ég sá líka annað. sem olli mér
sárrar beiskju, — svo ekki sé meira sagt.
Sjálfur Bragi stóð þar keikur, rétt við
hlið hennar, og hallaði undir flatt. Það
gerði hann sýnilega til þess, að sjá enn
betur hinn ómótstæðilega vanga dísar-
innar, og — geislana, sem um hann
breiddust frá brosinu á ennþá ómót-
stæðilegri munni. Og — af ásjónu lians
lýsti eðlilega af innri fögnuði, gegnum
slæður lieimspekilegra hugleiðinga og
dýpstu lotningar, því húfulaus var hann.
Og milt bros, en með talsverðu af drýg-
indum, lék um varir hans. En þrátt fyrir
það, að ég kenndi sárt til — af holdsins
losta — við þessa sýn, því Adamseðlið
hefur í mér spriklað, frá því ég fyrst man
eftir, þá hörfaði ég þó strax undan, og
beygði af leið, til þess, er sat þar álengd-
ar, og hafði ekki augun af þessum heill-
andi og himinglöðu verum. Mér sýndist
hann líka vaka yfir hverju þeirra orði og
augnaneistum. Öðru hverju leit hann þó
niður á b'tið blað, sem hann var að krota
á, með þeim leifturhraða og hliðarsveifl-
um, að — á stundinni — gat ég ekki líkt
því við neitt annað, en eldstygga tófu,
sem þýtur burtu frá greni, eftir að hafa
næstum rekið sig á veiðimanninn — í
dauðans ógáti —, þar sem hann kúrir á
milli steina. Og þegar ég hafði teygt álk-
una í áttina að blaðinu, skynjaði ég strax,
— eftir að hafa fylgt slóðinni eftir penn-
ann —, að allt var þarna í bundnu máli
mótað. Þarna var nefnilega skáld að
starfi. Og mér linykkti við. Ég blygðaðist
mín undir niðri fyrir það, að uppgötva
þetta ekki strax. Því hvað var sjálfsagð-
44
Veiðimadurinn