Veiðimaðurinn - 01.09.1963, Blaðsíða 24

og hann býr yiir töfrum, sem valda því,
að þar er hægt að una sér hálfa eða heila
daga, þótt laxinn líti ekki við agni. Og
það er mjög sjaldgæft, að sá, sem sýnir
nógu mikla þolinmæði, verði ekki var að
lokum. Þó kemur það auðvitað fyrir, en
fer nokkuð eftir því, hver maðurinn er
— hvort hann hefur trú á staðnum og
„kann á hann“, eins og stundum er sagt.
En hvað um það, liér hafa veiðst marg-
ir laxar. Hve margir veit enginn, né
heldur um alla þá veiðimen, sem hér
hafa verið að verki á hverjum tíma. Það
væri gaman að geta séð þá alla í svip-
mynd, eins og á sýningartjaldi — sjá
þeim bregða fyrir, liverjum eftir annan,
sjá þá þegar þeir settu í laxana, meðan
þeir voru að þreyta þá, viðbrögð þeirra
þegar þeir misstu þá og gleðisvip þeirra,
þegar þeir náðu þeim á land.
Sú hugmynd hefur komið fram, að
einhvern tíma verði fundin aðferð til
þess að lesa sögu hvers staðar úr „loft-
inu“, ef svo rnætti segja. Þessi hugmynd
er byggð á því, að ekkert máist út, sem
eitt sinn hefur gerzt, þ. e. að liðnir at-
burðir geymist með einhverjum hætti í
umhverfinu, á staðnum, þai sem þeir
gerðust. Þetta hefur einnig verið notað
sem skýring á sumum, svokölluðum „dul-
arfullum fyrirbærum“, eins og þegar fólk
telur sig sjá svipi löngu látinna manna á
slóðum þar sem þeir voru mikið í lif-
anda lífi — eða þegar menn sjá atburði
gerast, sem áttu sér stað, ef til vill fyrir
æva löngu.
Fyrir nokkrum árum var sagt frá því í
dagblaði hér í Reykjavík, að Englending-
ur einn, sem var að veiða í Hítará og stóð
á svonefndum Grettisodda, hefði fundið
þar einhver ónota áhrif, sem ollu því, að
hann hélzt þar ekki við. Hann hætti að
kasta, gekk til félaga síns, eða fylgdar-
manns, sem var þar skammt frá, og sagði:
„Það eru undarleg áhrif þarna á tangan-
um. Skyldi einhverntíma hafa verið bar-
ist þar?
„Af hverju heldurðu það?“ spurði fé-
lagi hans. „Nú það er eins og verið sé
að berjast — menn séu að drepa hver
annan. — Eg get ekki lýst þessu nánar,
ég sá það ekki, en ég fann það.“
Félagi þess enska var Islendingur.
Hann kunni all góð skil á þeim atburði,
sem þarna hafði átt sér stað fyrir meira
en 900 árum. Hann sagði síðar þeim,
sem þetta ritar, nokkru nánar frá þessu
atviki, heldur en gert var í frásögn blaðs-
ins. Hann kvaðst ekki, á þeirri stundu,
liafa viljað auka á vanlíðan Englendings-
ins, því að sér hefði sýnst hann talsvert
miður sín, og sagðist því hafa svarað:
„Það má vel vera, það var víða barizt á
íslandi til forna, en þér ætti engan veg-
inn að vera skeinuhætt af vopnum þeirra.
Eg legg því til að þú haldir áfram að
kasta og reyynir að setja í lax.“
En Englendingurinn vildi heldur
skipta um veiðistað, og auðvitað varð
hann að ráða því sjálfur. Síðar áttu þeir
svo nánara tal um þetta, og þá sagði ís-
lendingurinn honum allt hið sanna, eins
VEIÐIMENN !
Geri við veiðistengur og hjól.
Einar Þ. Guðmundsson.
Njálsgötu 3. Simi 20290.
Ö
14
Vr'IÐIM AÐURIN N