Veiðimaðurinn - 01.09.1963, Side 47

Vatnsdalstjörn og Vatnsdalshellir.
KERLING ein finnsk að ætt bjó í
Kaupmannahöfn í húsi sér með dóttur
sinni. Námsmaður einn íslenzkur, sem
var að læra við háskólann, var til hús-
anna hjá henni. Einhver samdráttur var
milli íslendingsins og dóttur Finnunnar,
og hugðu þær mæðgur báðar og treystu
því, að hann mundi ætla að eiga hana.
Stúdentinn furðaði sig á því, að alltaf
höfðu þær annan daginn glænýjan sil-
ung á borðum, en hinn daginn nýtt ket
og slátur, og þó varð hann aldrei var
við að þær keyptu slík matarföng. Grun-
aði hann því, að þetta mundi ekki vera
einleikið. Kemur hann því eitt sinn að
máli við dóttur Finnunnar og spyr hana,
hvernig á þessu standi. Þorði hún ekki
að segja honum það eða gat það ekki,
á milli, söng þeirra, kvak og tíst, til þess
að ganga úr skugga um, hvaða hljóð
hver tegund notar sem hættu — og að-
vörunarmerki. Síðan hafa þessi hljóð
vissra fuglategunda verið tekin upp á
segulband og þeim svo útvarpað í hátöl-
urum yfir akra og ávaxtagarða. Er sagt
að þetta hafi reynzt vel, til þess að fæla
fuglana frá uppskerunni.
Vera má að þarna sé fundið ráð sem
mundi duga við veiðibjölluna, ef tækni-
legar aðstæður væru fyrir hendi til þess
að nota það? En meðan svo er ekki verð-
ur líklega byssan bezta vopnið, sem fyrr,
gegn þessum aðsópsmíkla ránfugli.
V. M,
en fór á fund móður sinnar og segir
henni, að íslendinginn forvitni að vita,
hversu liún afli að sér slátrinu og sil-
unginum. Runnu þá fyrst tvær grímur á
Finnuna, livort hún ætti að segja honum
frá því, en af því að hún hugði gott til
gjaforðs dóttur sinnar, réð hún það þó
af að gera það. Bað hún hann þá að
koma með sér fram í eldhús. Sýndi hún
honum þar ofurlitla holu ofan í ösku-
stóna. Dorgaði hún ofan í hana og dró
upp silung. Hann spurði hana að, hvað-
an hann væri. Hún sagðist seiða hann til
sín úr Vatnsdalstjörn í Fljótshlíð á ís-
landi. En ketið og slátrið fengi hún svo,
að hún seiddi til sín sauði þá, sem vænst-
ir væri í Vatnsdalshelli.
Eftir það fór stúdentinn út til íslands,
því ekki varð af þeim ráðahag, að hann
ætti dóttur Finnunnar. Sagði hann þá
mönnum frá háttum kerlingar. Hættu
menn þá að furða sig á sauðahvarfi því,
sem lengi hafði verið í Vatnsdal, og
menn höfðu margs til getið, hvað valda
mundi. Var þá féð tekið úr hellinum og
minnkaði fjárhvarfið við það. F.n það er
af stúdentinum að segja, að hann kunni
svo mikið fyrir sér, að hann gat glapið
svo töfra kerlingar, að ekki fékk hún
framar seitt til sín veiði úr Vatnsdals-
tjörn. Jafnskjótt og hún var komin að
raun um það, lagði hún það á tjörnina,
að allur silungur í henni skyldi verða að
hornsílum og aldrei framar í henni veið-
ast annað.
Úr þjóðsögum Jóns Þorkelssonar.
Veiðimaðurinn
37