Landsfundur Sjálfstæðisflokksins - 01.12.1967, Blaðsíða 45

aftur þekking, sem á þarf að halda til yiðbótar
því, sem áður var.
Ég skal ekki f jölyrða um þau umskipti, sem
orðið hafa í efnahagsmálum Islendinga frá því
að viðreisnarstefnan var tekin upp. Hvert sem
litið er, blasir við algjör bylting til bóta í öllu
þjóðlífi og atvinnuháttum.
Þjóðarauður í raunverulegum verðmætum
hefur aukist um 40—50% á síðustu 7 árum, og
atvinnutækin í eigu landsmanna hafa aukist
hlutfallslega enn meira að verðmæti eða yfir
50%. Þessi stórkostlega aukning þjóðarauðs-
ins hefur einungis að litlu leyti orðið til með
aðstoð lána erlendis frá, sem einungis hefur
aukist um fá hundruð milljóna, þegar þjóðar-
auður hefur vaxið um 13 þúsund milljónir
króna.
Með þessu hefur verið unnið mikið þrek-
virki á skömmum tíma, og það hefur ekki verið
gert með því að ganga á hlut launastéttanna
eða bænda, en kjör þeirra eru miðuð við kjör
þessara stétta. Samtímis því, sem aukning
þjóðartekna nam um þriðjungi á mann, hafa
ráðstöfunartekjur kvæntra verka- sjó- og iðn-
aðarmanna með börn á framfæri, vaxið að
meðaltali upp undir helming eða 47%.
Um það verður ekki deilt, að þetta er mesta
framfaratímabil, sem nokkurn tíma hefur orð-
ið í sögu landsins. Engu að síður gerum við
Sjálfstæðismenn okkur grein fyrir því, að at-
vinnulíf Islendinga er of fábreytt, stoðir at-
vinnuveganna færri og veikbyggðari en skyldi.
Um 90% útflutningsins eru sjávarafurðir, en
aldanna reynsla hefur kennt þjóðinni, að svip-
ull er sjávarafli. Aflinn er svipull, en veðrið
er ekki síður sveiflum háð.
Af þessum sökum beittum við okkur fyrir
því á árinu 1966 að ákveðið var að hefia virki-
un á Þjórsá við Búrfell. Þetta gerðum við á
meðan verðlag var enn hækkandi á helztu út-
flutningsafurðum okkar og við höfðum ekki
reynt gæftaleysi síðustu mánaða. Við þekkt-
um okkar ástkæra land og eðli atvinnuvega
þess og vissum, að of seint er að hef jast handa
um að bvrgia brunninn, þegar barnið er dottið
ofan í. Við réðumst í stærstu rafmagnsvirkjun,
sem íslendingar enn hafa ráðist í, svo stóra,
að hún hefði orðið okkur fjötur um fót, ef við
hefðum ekki samtímis getað gert sölusamning
um þann hluta aflsins, sem við þurfum sjálfir
ekki í fyrstu á að halda. Og raunar er of milt
að orði kveðið með því að segja, að slíkt hefði
orðið okkur fjötur um fót, því að ógerlegt
mundi hafa reynst í skjótri svipan að afla
nauðsynlegs lánsfjár, ef slík samningsgerð
hefði ekki jafnframt átt sér stað. Þess vegna
var gerður samningur við svissneska álfélagið
um, að það fengi heimild til að reisa álbræðslu
við Straumsvík hér fyrir sunnan Hafnarfjörð.
Um þessi mál stóðu harðar deilur fyrir ári, og
mun nú þegar — og hvað þá síðar — mörgum
þykja ótrúlegt, að slíkt skuli í raun og veru
hafa getað að höndum borið.
Við létum ögranir andstæðinga okkar ekki
trufla okkur í því, sem við vissum að var rétt,
enda eru þeir nú þegar farnir að reyna að
skióta sér undan þeirri skömm, sem hlýtur að
skella á þeim vegna afturhaldsstefnu þeirra
þá, með því að skamma okkur fyrir að hafa
ekki ráðist í stórvirkjun fyrr. Með slíkum mál-
flutningi þessara manna er bitið höfuðið af
skömminni.
Þrástagast er á því, að það lýsi vantrausti
eða vantrú á landinu, að gerður skuli hafa
verið samningur við erlenda aðila um að ráð-
ast í og reka stórfyrirtæki, stærra en svo, að
við höfum sjálfir bolmagn til. Á sínum tíma
voru samskonar deilur um símalagningu til
landsins. En hverjum kemur nú annað til
hugar en að hún hafi orðið til ómetanlegrar
bióðargæfu? Næstu nágrannar og bezta
frændbióð okkar, Norðmenn, hafa æ ofan í æ
gert hliðstæða samninga, og eins og verka-
lýðsforinginn, fyrrverandi forsætisráðherra,
Einar Gerhardsen, segir, þá er það að minnsta
kosti víst, að norskur verkaÞ'ður, sem þúsund-
um saman hefur haft atvinnu við þessi fyrir-
tæki, vill ekki missa þau og telur þau ekki
hafa orðið sér til ógæfu. Hitt er sanni nær,
að það lýsir bæði vantrú og vantrausti á þjóð-
inni að halda, að íslendingar geti ekki sér að
skaðlausu gert samskonar samninga við aðrar
þjóðir og allir aðrir gera. Þeir, sem svo hugsa,
gera sjálfa sig þar með að mun minni mönn-
um, en þeir voru af guði gerðir.
Hinir síðustu mánuðir hafa enn einu sinni
sannað okkur, að hvað sem líður fiskinum í
sjónum — og fullkominn efi er um, hversu
lengi hann muni endast í sama mæli og undan-
farin ár — þá getur gæftaleysi mjög spillt
veiðum á þeim tíma, þegar helzt er aflavon.
Ennþá alvarlegra er þó hið mikla verðfall,
sem orðið hefur á útflutningsvörum okkar. Á
síldarmjöli og síldarlýsi hafa orðið ótrúlegar
43