Landsfundur Sjálfstæðisflokksins - 01.12.1967, Blaðsíða 56

áður milli heilbrigðisstjórnarinnar og Reykja-
víkurborgar um skipulagningu sjúkrahúsmála
beggja aðila.
Þá vil ég láta þess getið að nefnd vinnur
nú að endurskoðun laga um heilbrigðisnefndir
og að því að gera tillögur eftir því sem þurfa
þykir til nýskipunar, sem stuðli að því að
tryggja raunhæfa og hagkvæma framkvæmd
heilbrigðiseftirlitsins í landinu almennt. Enn-
fremur hefir verið ákveðið í samráði við
Reykjavíkurborg að fá hingað erlendan sér-
fræðing til athugana á vissum sviðum heil-
brigðismála svo sem sóttvörnum, slysavörnum,
auknu heilbrigðiseftirliti á vegum héraðs-
lækna, manneldismálum og hugsanlegum breyt-
ingum á heilbrigðissamþykktum, meðal ann-
ars með hliðsjón af æskilegri stækkun um-
ráðasvæða heilbrigðisnefnda, og aukinni tíðni
langvinnra sjúkdóma. En það er ýmsum á-
hyggjuefni að í fjölda mörg ár hefir enginn
íslenzkur læknir lagt fyrir sig sérnám í al-
mennri heilbrigðisfræði.
Gífurleg verkefni.
Ég tel mikla nauðsyn á því að athuga
gaumgæfilega að styrkja betur en verið hefir
yfirumsjón heilbrigðismála með endurbættu
skipulagi, ef til vill sérstöku heilbrigðismála-
ráðuneyti eða á annan hátt og er það við-
fangsefni, sem ekki verður öllu lengur skotið
á frest að leysa, en þarf þó mjög vandaðan
undirbúning áður en ákvarðanir verða teknar.
Að lokum vil ég segja þetta:
Margir þeir, sem nú að undanfömu hafa
gagnrýnt mest framkvæmdir á sviði heil-
brigðismála hafa áður verið næsta hljóðir um
þau málefni. Gífurleg verkefni bíða framund-
an, sem kosta munu offjár, en þessi litla þjóð
hefir samt. ekki ráð á að láta undir höfuð
leggjast að framkvæma.
Ég tel það hiklaust skyldu okkar að beita
áhuga okkar og f jármunum í sívaxandi mæli
að aukinni heilsugæzlu þessarar fámennu
þióðar og veita þeim sjúkum og öðrum, sem um
sárt eiga að binda, hina beztu aðhlynningu og
samhjálp þjóðfélagsins. Margir einstaklingar
og félög hafa fyrr og síðar S”nt heilbrigðis-
málunum á fjölmörgum sviðum lofsverðan
áhuga og fómarlund. Konurnar hafa löngum
verið framherjar og átakamiklar. Ríkisstjóm
og Alþingi verða að sjá til þess að skuturinn
liggi eigi eftir.
IÐNAÐARMÁL.
Við opnun hinnar glæsilegu Iðnsýningar 30.
ágúst 1966 hér í Reykjavík lét ég svo um
mælt:
„Það er eðlilegt, að iðnaðurinn hljóti að
gera kröfur til þess, að hann standi jafn-
fætis öðrum atvinnuvegum við aðgerðir þings
og stjórnar, sem eru afleiðing verðbólgu eða
til þess að hefta vöxt verðbólgu og hafa stjórn
á þróun efnahagsmála.
Aðalatriðið er, að hinar ýmsu stéttir og at-
vinnugreinar skilji aðstöðu hverra annarra
nægilega til þess að frá árekstrum og mis-
rétti verði forðað, enda bresti þá heldur ekki
skilning stjórnvalda.
Iðnaðurinn verður að mega treysta því, að
í þessum efnum verði hann ekki hlunnfarinn,
en hann á heldur ekki að krefjast sér til
handa verndar, sem felur í sér misrétti gegn
öðrum og þjóðfélagslegt óhagræði.
Ég tek enn fram, að ég vil á engan hátt
gera lítið úr erfiðleikum þeim, sem við hefir
verið að glíma og við blasa. En ég fæ ekki
betur séð en iðnaðurinn hafi brugðizt vel við
hlutskipti sínu í þjóðarbúskap okkar og marg-
víslegir möguleikar til hagsbóta séu fyrir
hendi. Ég ber engan kvíðboga fyrir því að
framtíðarmöguleikarnir verði ekki nýttir til
hins ítrasta á grundvelli þeirra samtaka og
félagslegs þroska iðnrekenda, iðnaðarmanna og
iðnverkafólks, sem fyrir hendi eru, í samvinnu
við opinbera aðila, sveitarstjómir, ríkisstjórn
og löggjafarvald í skjóli gagnkvæms skilnings
og trausts.
„Framkvæmdaþrek, áræði, hugvit og bjart-
sýni einstaklinganna er sá hornsteinn, sem
allt hvílir á.“ Þetta sagði ég þá við opnun
iðnsýningarinnai'.
Samstarf við samtök iðnaðarins.
Mótuð stefna.
Viðfangsefni, verkefni og vandamál iðnað-
arins hafa að sjálfsögðu oft borið á góma og
með ýmsu móti frá síðasta Landsfundi. And-
stæðingar okkar í stjórnmálum hafa sífellt
klifað á þeim erfiðleikum, sem iðnaðurinn
eigi við að búa og sem þeir raunar vilja telja
erfiðleika, sem stjórnvöldin hafi búið iðnað-
inum. Þeir eru sífellt að tala um samdrátt
í iðnaðinum, að iðnaðurinn sé hornreka í þjóð-
félaginu, olnbogabam og flest eftir því.
Ríkisstjórnin hefir gætt þess vandlega að
54