Landsfundur Sjálfstæðisflokksins - 01.12.1967, Qupperneq 70

Þá hefur frelsið til athafna verið endurvakið.
I>á hafa atvinnutækin verið aukin. Þá hefur
framleiðslan vaxið í krafti tækninnar og lífs-
kjör almennings hafa batnað. Árið 1958 þegar
vinstri stjórnin gafst upp var krónan fallin og
fékkst hvergi skráð í erlendum bönkum. Það
sem nauðsynlega varð að gera til þess að rétta
fjárhaginn við, var að skrá krónuna á því
verði, sem hún raunverulega var metin eftir
þá fjárhagslegu misþyrmingu á íslenzku efna-
hagskerfi, sem vinstri stjómar ævintýrið hafði
leitt af sér.
Höfuðverkefni í sjávarútvegi, —
betri hagnýting aflans.
Með efnahagslöggjöfinni í ársbyrjun 1960
var krónan skráð í erlendum bönkum, og síð-
an vita allir að íslenzka ríkið á sjálfstæða
mynt, sem tekin er gild í samskiptum þjóð-
anna líkt og gjaldmiðill annarra sjálfstæðra
ríkja. í kjölfar efnahagslöggjafarinnar komu
ýmsar ráðstafanir til þess að endurheimta
traust þjóðarinnar út á við. Afla varð atvinnu-
tækja og leggja grundvöll að aukinni og fjöl-
breyttari framleiðslu. Verkefnið var stórt og
ekki síður mikilvægt. Heiður þjóðarinnar var
í veði, ef illa tókst til. Hamingja, velferð og
sjálfstæði íslands valt á því, að vel tækist og
að ráðstafanir þær, sem gerðar voru, mættu
heppnast. Þjóðina vantaði fullkomin tæki til
þess að framleiðslan mætti aukast. Árið 1958
var rúmlestatala fiskibáta aðeins 28.775 rúml.,
en í ái’slok 1966 55.573 rúml. Rúmlestatala
fiskibátanna hefur nærri tvöfaldazt á þessu
tímabili, auk þess sem bátarnir eru nú búnir
fullkomnustu tækjum en svo var ekki áður
nema að litlu leyti. Samhliða þessu hafa verið
byggðar verksmiðjur og frystihús víðsvegar
á landinu til þess að nýta aflann, sem hefur
aukizt í samræmi við aukningu flotans og
fyllilega það. Aflaaukningin var gerð möguleg
með því að kosta miklu til í tækjakaupum. Á
fyrstu árum viðreisnarinnar var gjaldeyrir ekki
fyrir hendi til þess að afla allra þeirra tækja,
sem nauðsynlegt var, og kom sér því vel, að
þjóðin hafði með breyttri efnahagsstefnu end-
urheimt traustið út á við og gat því fengið
hluta af andvirði tækjanna með gjaldfresti.
Þrátt fyrir hina miklu vélvæðingu og upp-
byggingu til lands og sjávar, sem kostað hefur
þjóðina mörg þúsund milljónir króna, hafa
skuldir þjóðarinnar ekki vaxið nema um örfá
hundruð millj. króna, en á sama tíma er talið
68
að eignaaukningin nemi um 13 þús. milíj. krónn.
I stað ósamningsbundinna skulda, sem söfn-
uðust í tíð vinstri stjórnarinnar hefur mynd-
azt gjaldeyrisvarasjóður, sem var við síðustu
áramót um 1900 millj. króna. Allar sjálfstæð-
ar þjóðir telja sér nauðsynlegt að eiga nokk-
urn gjaldeyrisvarasjóð til þess að mæta sveifl-
um, sem komið geta í útflutningsverzluninni
og til tryggingar því, að ekki þurfi að grípa
til viðskiptahafta, þótt óhöpp kunni að steðja
að í bili.
Það verðfall, sem varð á sjávarafurðum
seinni hluta fyrra árs og enn varir hefði leitt
til innflutningshafta, ef efnahagur þjóðar-
innar hefði ekki verið traustur. Verðfallið
skapar vitanlega ýmsa erfiðleika en vonandi
tekst að yfirstíga þá og ekki er ólíklegt að
verðlagið leiti jafnvægis á ný og verði hag-
stæðara áður en langur tími líður. Verði það
ekki er hætt við að sjávarútvegurinn eigi við
nokkra erfiðleika að etja um sinn. í sjávarút-
veginum eru mörg verkefni að vinna eins og
á flestum öðrum sviðum þjóðlífsins. Höfuðverk-
efnið á næstu árum verður að finna leiðir til
þess að hagnýta aflann, þannig að hann megi
verða verðmætari, áður en hann er fluttur úr
landi með aukinni vinnslu.
Sjávarútvegur og landbúnaður hafa alla tíð
verið höfuðatvinnuvegir þjóðarinnar og svo
mun einnig verða framvegis. En sem betur fer
er atvinnulíf okkar orðið fjölbreyttara en áður
var. Iðnaður, siglingar í lofti og á legi, inn-
lend verzlun og þjónusta við ferðamenn eru
þegar mikilvægar atvinnugreinar, sem fjöldi
manna hefur atvinnu við. I nútíma þjóðfélagi
er nauðsynlegt að atvinnulífið geti verið fjöl-
breytt, svo að sem flestar stoðir megi standa
undir þjóðfélagsbyggingunni.
Þróun landbúnaðarins.
Þróun landbúnaðarins hefur verið hagstæð
síðustu árin. I ársbyrjun 1960 varð að flytja
inn smjör frá Danmörku af því að innlend
framleiðsla nægði ekki. Á árunum 1960 og
1961 mátti oft heyra í ræðum stjórnarandstæð-
inga, þó helzt Framsóknarmanna, að landbún-
aðarframleiðslan hlyti að dragast saman. Ekki
mundi aðeins þurfa að flytja inn smjör, held-
ur jafnvel kjöt, sem tæplega mundi verða
framleitt nóg af til innanlandsneyzlu. Full-
yrt var að mjólkurskömmtun þyrfti að taka
upp, þar sem þannig mundi verða búið að