Landsfundur Sjálfstæðisflokksins - 01.12.1967, Qupperneq 88

halda, fundið hina leiðina fyrir flokkinn, seln
flokkurinn í dag hefur ekki hugmynd um,
hver er í einstökum atriðum. Hvílíkur boð-
skapur til þjóðarinnar! Við þekkjum að vísu
trú á drauga og álfa og ýmsar vættir, sem
trúað var, að sumar gætu gert mönnum gott,
ef rétt var á haldið. En er ekki 20. öldin
búin að fá alveg nóg af ofurmennis- eða super-
mansdýrkuninni ? Og verða ekki þeir, sem með
þjóðmálin fara á hverjum tíma að reyna sjálf-
ir að gera sér grein fyrir því, með þeirri skyn-
semi, sem þeim er gefin, hvaða leiðir séu heppi-
legastar til úrlausnar þeim vandamálum, sem
við er að glíma? Þetta dæmi er alls ekki eins
flókið og menn álíta, menn verða aðeins
að læra að viðurkenna staðreyndir, viðurkenna
þau lögmál, sem ráða efnahags- og fjármála-
þróun við tilteknar aðstæður, og segja síðan
umbúða- og vafningalaust, áður en að kjör-
borði er gengið, hvaða úrræði þeir ætli að nota
í stað þeirra, sem fordæmd eru hjá þeim, sem
með völdin hafa farið. Engir hafa fremur en
stjórnarandstæðingar lagt kapp á að reyna að
gera lítið úr sérfræðingum og efnahagsráðu-
nautum, og það er því nánast kaldhæðni ör-
laganna, þegar þessir sömu stjórnmálaflokkar
eiga þann boðskap einan að færa þjóð sinni,
að þeir ætli að finna andleg ofurmenni til
þess að marka stefnu, sem geri þeim mögulegt
að gera allt fyrir alla, án þess að leggja nein-
ar kvaðir á þjóðina, og halda þó efnahags-
og fjármálakerfi þjóðarinnar í föstum skorð-
um.
Stjórnarandstæðingar hafa allt starfstima-
bil viðreisnarstjórnarinnar leikið þann leik
að þykjast vera allra vinir, en um leið verið
engum trúir. Það vita allir með óbrenglaða
dómgreind, að það er aldrei hægt að gera sam-
tímis allt fyrir alla, hversu vel sem stjórnað
er. Það er ekki í senn hægt að styðja allar
kröfur, hversu óhæfilegar sem þær eru, um
hækkun á launum og afurðaverði og sam-
tímis óskapast yfir aukinni verðbólgu. Það er
ekki í senn hægt að heimta aukin ríkisframlög
á ótal sviðum og fordæma aukna skattheimtu.
Ríkisstjórnin má vel við það una, að stjórnar-
andstöðuflokkarnir virðast bera til hennar
meira traust en sjálfra sín, því að þeir telja
furðulegt að hún skuli ekki hafa leyst marg-
vísleg viðfangsefni, sem þeim aldrei datt í hug
að ympra á meðan þeir héldu sjálfir um stjórn-
völinn.
Með hinum alhlíða framförum síðustu ára
hefur verið lagður traustur grundvöllur að
nýrri framfarasókn þjóðarinnar. Nema verður
að vísu staðar í bili vegna verðfalls útflutn-
ingsafurða og þar af leiðandi samdráttar í
þjóðartekjum, en það er engin ástæða til kvíða,
ef rétt er á málum haldið, sem er eingöngu
að þakka þeirri efnahagsmálastefnu, sem
fylgt hefur verið undanfarin ár. Stjórnar-
andstæðingar halda því óspart á lofti, að
verðstöðvunin sé aðeins bráðabirgðaúrræði,
sem eigi að fleyta stjórnarflokkunum yfir
kosningarnar, en síðan eigi að framkvæma
gengislækkun eins og gert var árið 1959.
Þessi kenning hefur ekki við neitt að styðjast.
Ástandið í efnahagsmálum þjóðarinnar er allt
annað nú en þá. Verðbótakerfið var þá kom-
ið í algera sjálfheldu og útgjöld til verðupp-
bóta og niðurgreiðslna jafnhá öllum fjárlaga-
útgjöldunum. Þá hlóðust upp lausaskuldir er-
lendis en nú er til nær 2 þús. millj. kr. gjald-
eyrisvarasjóður. Veita þurfti þá allri útflutn-
ingsframleiðslunni stórfellda styrki, sem afla
varð fjár til með því að flytja sem mest inn
af hátollavarningi en láta nauðsynjar sitja á
hakanum. Nú fær um helmingur útflutnings-
framleiðslunnar engar verðuppbætur og bætur
til annarra greina smávægilegur móts við það,
sem var 1958 og 1959.
Eins og ástatt er í efnahagsmálum þjóðar-
innar nú, er gengisbreyting engin lausn, því að
hún leysir ekki misræmið í gjaldþoli hinna
einstöku framleiðslugreina. Framleiðslustarf-
semin ákvarðar á hverjum tíma lífskjör þjóð-
arinnar, og tilkostnaður verður ætíð að vera
í samræmi við greiðslugetu framleiðslu at-
vinnuveganna. Niðurgreiðslur og verðuppbæt-
ur eru hjálpartæki til þess að jafna metin á
þessu sviði. Það er því lítið samræmi í því
hjá stjórnarandstæðingum að fordæma ríkis-
stjórnina fyrir niðurgreiðslur vöruverðs, en
telja samtímis vera óhæfilegar byrðar lagðar
á framleiðsluatvinnuvegina og almenning ekki
búa við nægilega góð lífskjör.
Stjórnarandstæðingar telja, að hinar miklu
verðhækkanir útflutningsafurða síðustu árin
hafi verið lífakkeri ríkisstjórnarinnar. Þetta
er mikill misskilningur. Það er að vísu gleði-
legt, að þjóðarbúinu hafa af þessum sökum
hlotnazt auknar tekjur, en hins vegar hljóta
einmitt slíkar skyndilegar og stórfelldar verð-
hækkanir að hafa óheillavænleg áhrif á efna-
86