Úrval - 01.08.1953, Blaðsíða 26

24
ÚRVAL
Talsmaður blaðamannanna
hringdi nú á ritstjórn blaðsins
og bað um að sér yrði lesin fyrir-
sögn næsta blaðs. Hann endur-
tók fyrirsögnina svo að allir
heyrðu: „Fimm þúsund hafnar-
verkamenn gera verkfall“.
„Jæja, herra Smith,“ sagði
huglesarinn við Flórídabúann,
„viljið þér nú gera svo vel að
lesa orðin, sem ég hef skrifað
á miðann . . . nákvæmlega eins
og ég hef skrifað þau?“
Smith reif upp umslagið og
las. „Hvert orð sem þér hafið
skrifað er rétt,“ sagði hann.
„Þakka yður fyrir, herra
Smith,“ sagði huglesarinn. Hann
kippti af Smith miðanum og
rétti hann blaðamönnunum.
Blaðamennirnir trúðu ekki sín-
um eigin augum Smith var í
skyndi leiddur út og huglesar-
inn stóð sigrihrósandi meðal
blaðamannanna.
Það sem skeð hafði var þetta:
Á miðanum sem huglesarinn lét
í umslagið stóð allt annað en
fyrirsögnin í blaðinu. Þegar
blaðamaðurinn endurtók fyrir-
sögnina, skrifaði huglesarinn
hana á miða sem festur var við
púða í vasa hans. Smith, sem
var hrekklaus og einlægur,
fylgdi fyrirmælum huglesarans
samvizkusamlega. Hann las orð-
rétt það sem stóð á miðanum:
„Hvert orð sem þér hafið skrif-
að er rétt.“
Hann tók þetta allt sem mein-
laust spaug og var leiddur út
áður en hann fékk tíma til að
átta sig. Þegar huglesarinn þreif
miðann af honum, skipti hann
fimlega á honum og miðanum,
sem hann hafði skrifað á í vas-
anum, og rétti Inann blaðamönn-
unum.
Enginn skyldi þó halda, að
eftir lestur þessarar greinar sé
hann sjálfkjörinn til að afhjúpa
næsta huglesara, sem verður á
vegi hans. Góðir töframenn hag-
nýta sér einmitt tortryggnina
og margir hvetja áhorfendurna
til að sýna hana. Þeir haga
brögðum sínum þannig, að í
fyrstu virðist sem þeir séu að
koma upp um sig, en svo kemur
endahnúturinn, sem kemur hin-
um tortryggna alveg á óvart og
hann botnar ekkert í. Huglesar-
ar eru sífellt að endurbæta og
breyta brögðum sínum, og eins
og allir aðrir taka þeir tækni
nútímans í þjónustu sína.
Lesandinn skyldi því varast,
næst þegar hann hittir kænan
náunga sem bíðst til að finna
lítinn hlut, sem falinn hefur
verið á stóru svæði, að yppta
öxlum og segja fyrirlitlega:
„Það er enginn vandi, það er
bara vöðvalestur“. Því að
kannski finnur náunginn hlut-
inn án þess að koma nærri þeim
sem faldi hann. Kannski er hann
fyrsti töframaðurinn, sem not-
ar geislavirkan hlut. . . og finn-
ur hann með aðstoð geislamælis.