Úrval - 01.08.1953, Blaðsíða 56

54
ÚRVAL
en eina konu, þegar þú ert full-
orðinn?“
„Það máttu reiða þig á.“ Hann
stendur gleiður, hallast fram á
staf sinn og lítur fyrirlitlega á
lögreglumennina, en varir hans
skjálfa. Eldri bróðir hans, Sam-
úel, leggur orð í belg. „Þetta
eru lifnaðarhættir okkar. Skylda
okkar við samfélagið. Það er
trú okkar. Ef trúin verður tek-
in frá okkur, þá höfum við ekki
lengur neitt til að lifa fyrir. Þá
gætum við eins verið dauðir!“
Yngri bróðirinn kinkar kolli.
Ég sé litla bók í vasa hans. „Er
þetta bænabók, Alvin?“ spyr ég.
Hann brosir í fyrsta skipti,
dregur upp bókina og sýnir mér.
„Nei, þetta er vasaorðabókin
mín.“
„Þeir geta farið með okkur
burtu,“ segir Samúel og hvessir
röddina. „En við komum aftur.“
Snemma næsta morgun kem
ég aftur til Short Creek frá nátt-
stað mínum í Hurricane. 1 skóla-
garðinum bíður fjöldi manna,
konur, karlar og börn, eftir því
að vera kölluð fyrir. Sumir f jöl-
kvænismennirnir höfðu verið
fluttir frá Kingman með flugvél
eða bílum til að mæta dómar-
anum og verja rétt sinn til að
halda börnum sínum. Við hús-
homið situr Edson Jessop, ung-
ur maður og íturvaxinn, og
spjallar við konur sínar fjórar,
sem horfa á hann aðdáunaraug-
um, og gerir gælur við yngsta
barn sitt af 15, sem hann á.
Hin voru að leika sér á gras-
blettinum eða í rólunum á leik-
vellinum. Edson svarar kulda-
lega, þegar ég ávarpa hann.
„Þið hugsið ekki um annað
en að fá æsifregnir," segir hann.
„Við sáum hvað skrifað var um
okkur í blöðin í Kingman.“ Það
er erfitt að skýra fyrir honum
hversvegna ég er hér. Ég sný
mér að Leonard Black. „Þeir
svifta okkur stjómarfarslegum
rétti okkar,“ segir hann reiður.
„Við heimtum það trúfrelsi, sem
mannréttindaskráin veitir okk-
ur.“
Það er heitt þennan morgun
í Short Creek. Eg sit yfir bjór
með Carl Pryor, lögreglumanni
frá Yuma. „Af hverju talarðu
ekki við kvenfólkið ?“ segir hann.
„Til dæmis þarna í þriggja hæða
húsinu neðst við götuna.“
Það er eitt af stærri húsun-
um í þorpinu, steinsteypt, en
efsta hæðin úr timbri. Tvö böm
em að leika sér á hlaðinu og
nokkur lengra í burtu. Richard
S. Jessop á húsið. Hann situr
nú í fangelsinu í Kingman, sak-
aður um forustu í samsæri gegn
Arizonaríki. I húsinu búa fimm
konur hans og 29 börn, og Na-
omi, 15 ára brúður, en maður
hennar er fjarverandi. „Er
mamma heima?“ spyr ég einn
snáðann. Hann fer inn og von-
bráðar er hurðin opnuð varlega
og miðaldra kona kemur út og
heilsar mér. Hún er þreytuleg,
en heilsar mér með feimnislegu
brosi.