Úrval - 01.08.1953, Blaðsíða 52

50
ÚHVAL
I þeim sönnunargögnum, sem
fyrir liggja, eru mörg dæmi um
nauðganir, hórdóm, fjölkvæmi
og opinbert hneykslanlegt sam-
býli og algert samsæri allra um
að fremja alla þessa glæpi, ýms
dæmi um skattsvik, misnotkun
á fé til skólahalds og skólahúsi
og fölsun á opinberum skýrslum.
Leiðtogarnir, sem ábyrgð
bera á þessum margvíslegu lög-
brotum, eru orðnir svo miklir
fyrir sér, að sumir þeirra hafa
hælt sér af því við yfirvöld
Mohavesýslu, að Arizonaríki
hafi ekki afl til að grípa í taum-
ana. Þeim hefur verið vörn í
landfræðilegri legu þorpsins.
Gljúfrm miklu (Grand Canyon)
skilja það frá öðrum hlutum
sýslunnar og það liggur við
landamæri Utahríkis . . .
Fyrir sextán árum voru tveir
menn, sem voru þá að heita
mátti einu karlmennirnir í Short
Creek, settir í ríkisfangelsið
fyrir svívirðilegt brot á siðgæð-
islögum rikisins. Þeir áttu sex
konur. En fangavist þeirra lauk.
Þeir hurfu aftur til Short Creek,
og nú hefur þessum tveim f jölg-
að upp í þrjátíu og sex og kon-
um þeirra úr sex í áttatíu og sex
. . . Það er augljóst mál, að eftir
tíu ár myndu íbúar Short Creek
skipta þúsundum, og mundi þá
ekki nægja heill her til að binda
endi á þetta lögleysisástand og
ögrun við allt réttlæti . . . “
Frásögn Jonreeds Lauritzen.
Nóttin var í flestu eins og
aðrar sumarnætur. En ekki a<5
öllu leyti. Tunglmyrkvi var í
aðsígi, og mótorskellir heyrðust
neðan úr dalnum. Það er ekki
óvenjulegt að heyra í bíium á
öllum tímum sólarhringsins, en
það er óvenjulegt að heyra í
ljósavélinni klukkan þrjú um
nótt og óm af mannamáli. Það
var einhver undarleg ókyrrð 1
loftinu.
Eins líklegt var þó, að þessi
ókyrrð væri innra með sjálf-
um mér. Kvöldið áður hafði ég
tekið endanlega ákvörðun um
að flytja burt héðan og yfir-
gefa jörð mína, sem ég hafði
búið á alla ævi og var orðin
hluti af sjálfum mér.
Dagur var að kvikna yfir
hæðunum í austri. Það var
komið fram yfir þann tímav
sem ég var vanur að fara á
fætur og hita mér kaffi og
byrja að vinna að skáldsög-
unni minni, en ég lá kyrr í
rúminu. Tilhugsunin um brott-
flutninginn lét mig ekki í friði
og margvíslegar tilfinningar
toguðust á í mér.
Ég hrökk upp úr þessum
hugrenningum við sprengingu.
Ég fór fram úr og horfði út
um vesturgluggann. Á veginum
við suðurlandamærin var löng
röð bílaljósa. „Þarna kom
það!“ hugsaði ég. „Þeim hef-
ur aldrei komið til hugar, að-
þetta mundi koma fyrir aftur.“
En þetta kom þorpsbúum
ekki á óvart. Mótorhljóðið, sem
ég hafði heyrt, hafði verið