Úrval - 01.08.1953, Blaðsíða 96

94
tJRVAL
en hinu, að þessi skipti voru
þeim nýr og skemmtilegur leik-
ur. Fullorðnar konur hafa yncli
af því að fara í búðir og verzla,
en litlar stúlkur í gamalli höll
langt uppi í sveit hafa engar
búðir til að fara í og ekkert
reiðufé til að kaupa fyrir.
Oft skiptust þær þannig á eig-
um sínum aðeins sér til dægra-
styttingar, en öðru hverju var
raunveruleg alvara og brenn-
andi ágirnd á bak við, en það
var þegar önnur hafði orðið hug-
fangin af einhverju sem hin átti.
Lilja var aldrei smásálaríeg
í þessari vöruskiptaverzlun.
Marta gat fengið hvað sem var
í skiptum, því að þá stundina
var alls ekkert til í augum Lilju
annað en það, sem hún viidi eign-
ast. Sjaldan hafði hún hlegið
jafnmikið og þegar hún, fimmt-
án eða sextán ára, hafði fengið
ágirnd á nýju handstúkunum
hennar Mörtu, sem hefðu átt
einstaklega vel við íkornaskinns-
jakkann hennar sjálfrar — og
svo komst hún að raun um það
eftir að skiptin höfðu f arið fram,
að hún hafði ásamt mörgu öðru
einmitt látið frá sér litla íkorna-
skinnsjakkann í skiptum fyrir
handstúkurnar.
í fyrstu var Marta fús til að
skipta, því að hún gat sem sagt
fengið hvað sem var í staðinn.
En þegar hún fór að veita því
athygli í hvert sinn, að einmitt
sá hlutur, sem hún hafði látið,
varð eftir á sá eini hlutur sern
henni þótti nokkurs virði, þá
varð hún aðhaldssamari, en lét
þó einatt að lokum undan freist-
ingunni. Þegar hún svo sá eftir
því að hafa skipt, kom hún oft
og vildi ógilda skiptin, og Lilju
datt aldrei í hug að halda nein-
um hlut gegn vilja systur sinn-
ar; hún var reiðubúin til að
skipta aftur. En Marta hafði
réttlætiskennd, og þessvegna
galt hún ætíð dýrt þessi endur-
skipti, lét hluti sem henni raun-
verulega þótti vænt um, en Lilja
henti á kaf í skápinn sinn næst-
um því án þess að líta á; hún
hafði ekki óskað þeirra og lang-
aði ekkert til að eiga þá. Sárast
af öllu var þó, að Marta komst
ævinlega að raun um að
hluturinn, sem hún hafði sótzt
eftir að fá aftur, var einskis
virði, þegar hún hafði fengið
hann.
Hlutir, ungi vinur, hafa nefni-
lega ekkert gildi í sjálfu sér, þeir
fá einungis gildi af eigandanum.
Járnklumpur og visnuð þyrni-
grein eru ómetanlegir hlutir á
þeirri stundu sem þeir eru sverð
Atla eða kóróna Krists. Leir-
köggull er algerlega gildislaus
þar til einhver Michelangelo eða
Sergel eða Guð faðir sjálfur upp-
götva, að í honum blundar mann-
vera. Og öðruvísi er því ekki
háttað um brúðu, handstúkur,
taminn spörfugl eða silkipjötlu.“
„Þér eigið við,“ sagði ungi
maðurinn, „að hlutirnir séu það
sem ímyndun okkar gerir úr
þeim?“
„Nefnið það hvað sem þér