Úrval - 01.08.1953, Blaðsíða 92

EKKJULEIKUR
SAGA
eftir Joachim Stenzelius.
TTLUTI SÁ af Suður-Svíþjóð,
sem fyrir nokkrum öldum
var enn danskur, er óvenjulega
auðugur af gömlum höllum og
aðalssetrum. I garðinum við eina
slíka höll var eitt síðsumarkvöld
í byrjun þessarar aldar hópur af
ungu fólki í ekkjuleik. Hláturinn
og háreysti frá stóru opnu gras-
flötinni barst gegnum rökkrið
inn í laufskála, þar sem tveir
menn, sem ekki tóku þátt í leikn-
um, annar gamall og hinn ung-
ur, sátu og drukku púns í skin-
inu frá olíulampa með hvítum
kúppli, sem fyrstu næturfiðrild-
in flögruðu mjúklega umhverfis.
Ungi maðurinn var af þeirri
gerð, sem ítalskir gamanleikir
eru vanir að kynna okkur undir
nafninu Leander: ungur maður
sem er svo frá sér numinn af
því að vera ungur maður, að
í persónuleika hans er ekki rúm
fyrir neitt annað. Fortíð hans,
menntun, öll þau smáeinkenni
sem venjulega benda á persónu-
leikann, hafa verið skilin frá
eins og þau væru óviðkomandi
eiginlegu eðli hans, og öll orð
h.ans og allar hreyfingar í leikn-
um segja okkur ekkert annað en
það sem við þegar vissum af
nafni hans í leikskránni, að þetta
var ungi maðurinn.
Borðnautur hans var eins mik-
il andstæða við hann og hugs-
azt gat, því að hann var gamall
prestur. Prestar, sem eru á
blómaskeiði embættis síns og al-
menningur hefur góðar gætur
á þegar þeir koma á mannfundi,
eiga það til að vera miklir fyrir
sér, órólegir, athafnasamir; en
gamall prestur, sem hefur grann-
skoðað allan mannlegan breysk-
leika og getur nú í ró og næði
hugsað um það yfir púnsglasi og
tóbakspípu, hann er eiginlega
ekki annað en mild, niðurbæld
rödd, og þegar hún talar við
æskuna, talar hún kannski eink-
um við sjálfa sig.
Ungi maðurinn var daufur í
dálkinn og hálf ólundarlegur.
Hann sat þarna af því að hann
hafði tognað í fæti og nú gat
hann ekki hugsað um annað en
að hann hefði gjarnan viljað
vera með í leiknum. Ekki — það
sagði hann við prestinn — til
þess að ná í neina sérstaka, en