Skinfaxi - 01.01.2018, Blaðsíða 22

22 SKINFAXI tímarit Ungmennafélags Íslands
L eikfélagið er ein fárra leikdeilda sem
eftir eru hjá ungmennafélögum lands-
ins. Hún hefur verið til húsa í félags-
heimilinu Aratungu frá árinu 1961 og
setti lengi vel upp leikrit á hverju ári ef frá er
talið níu ára frí. Frá árinu 1992 hefur leikdeildin
sett upp leikrit annað hvert ár.
Leikdeildin starfar innan ungmennafélags-
ins en hefur ætíð verið fjárhagslega sjálfstæð.
Ef vel árar styrkir deildin ungmennafélagið
en ekki öfugt. Íris segir ekki ljóst hvað margir
séu í leikdeildinni. „Við borgum engin gjöld
og eigum ekkert félagatal. Við teljum bara
fólkið sem vinnur við hverja sýningu. Að þeim
koma 10–14 einstaklingar í hvert sinn,“ segir
hún og segir fólk í nærsveitunum hafa mikinn
áhuga á að vinna með leikfélaginu. „Þegar við
erum að koma okkur í gang með að sýna aug-
lýsum við það úti um allar trissur. Fólk kemur
frá Selfossi og Flúðum og úr Flóanum. Þetta
er miserfitt fyrir fólk en sumir keyra 100 kíló-
metra á dag í sex vikur ánægjunnar vegna,
til að taka þátt í uppsetningum,“ segir Íris og
bætir við að ungt fólk hafi áhuga á að koma í
leikdeildina enda heilmikil upplifun í leik-
listarstarfinu.
Grátið í lokapartíum
Leikdeildin er með 12–14 leiksýningar á
hverju leikriti. Þetta árið sýndu Íris og félagar
leikritið Sálir Jónanna ganga aftur eftir Ingi-
björgu Hjartardóttur, Sigrúnu Óskarsdóttur
og Unni Guttormsdóttur í leikstjórn Gunnars
Björns Guðmundssonar. Þetta er gaman-
draugadrama sem er sótt í leikritið Gullna
hliðið eftir Davíð Stefánsson og í þjóðsög-
una um sálina hans Jóns míns. Þetta var þrít-
ugasta leikrit leikdeildarinnar. Veður setti
hins vegar strik í reikninginn.
„Þetta var erfiður vetur. Veðrið gerði okk-
ur erfitt fyrir nú í vor en samt sýndum við
tvisvar í aftakaveðri. Það varð til þess að
áhorfendur urðu ekki eins margir og stefnt
var að. Svo gerðist það líka að tveir í leik-
hópnum slösuðust. Af þessum sökum urðu
sýningarnar aðeins 10. En þetta styrkti hóp-
inn reyndar enn frekar,“ segir Íris og bætir við
að leikhóparnir verði mjög nánir í tengslum
við sýningar og að grátið sé af söknuði í
lokapartíum áður en hópurinn tvístrast.
Leiklistin hjálpar
Íris segir leikdeildina gegna mikilvægu hlut-
verki í sveitinni. Í erfiðleikunum, sem fylgdu
eftirmálum fjármálakreppunnar, hefði verið
leitað til stjórnar leikdeildarinnar og þess far-
ið á leit að deildin setti upp leikrit til að fá
fólk til að gleyma sér og hlæja. „Það voru tóm
leiðindi í lífinu. Það er rosaleg vinna á bak við
það að setja upp leikrit, þrotlausar æfingar í
margar vikur og allar helgar undirlagðar í
sjálfboðavinnu í sex vikur. En við gerðum
það og sýndum Sex í sveit. Það var erfitt en
skemmtilegt,“ segir Íris Blandon.
Leitað til leikfélagsins í kreppunni
Íris Blandon í hlutverki sínu í leikritinu
Sálir Jónanna ganga aftur sem leikdeild
Umf. Biskupstungna setti upp á þessu ári.
„Það er algjör snilld að vera í leikfélagi, mjög skemmtilegt og svo er það nauðsynlegt
í hverju sveitarfélagi að hafa leikfélag. Það lífgar upp á sveitina,“ segir Íris Blandon,
formaður leikdeildar Ungmennafélags Biskupstungna.
Á árum áður var leikstarfsemi þáttur
i starfsemi allra ungmennafélaga
landsins. Félagsmenn lögðu oft mikið
á sig við erfiðar aðstæður við æfing-
ar og undirbúning leiksýninga. Fram
kemur í bókinni HSK í 100 ár eftir Jón
M. Ívarsson að mörg ungmenna-
félög komu sér upp leikritasafni og
lánuðu þau hvert öðru úr söfnum
sínum. Þetta varð stofninn að
Bandalagi íslenskra leik-
félaga (BÍL). Jón segir
að langoftast hefðu
gamanleikir verið settir
upp en alvarlegri leikrit
verið fáséðari á fjölunum.