Úrval - 01.02.1959, Blaðsíða 31

FÉLAGAR 1 BARÁTTU VIÐ DAUÐANN
ÚRVAL
fólk fengi óskir sínar uppfyllt-
ar og hún hristi einbeitt höfuð-
ið. „Nei, prófessor. Þau vilja
tala við yður persónulega. Það
er út af einkasyni þeirra,“
fcætti hún við eins og í afsök-
unarskyni, ,, . . . og þetta eru
svo einkar geðfelld hjón.“
Ég stundi og opnaði hurð-
ina að vinnustofu minni. Gam-
all, gráhærður maður í svartri
fyrirmannlegri síðtreyju reis á
fætur um leið og ég kom inn.
Ég sá undir eins að ritari minn
hafði haft rétt fyrir sér. Þetta
voru óvenju geðfelld hjón. Þau
voru eins og stigin út úr gömlu
fjölskyldualbúmi. Andlit þeirra
báru merki langs samlífs í gleði
og sorg — gjörólík þeim keim-
líku andlitum sem mæta okkur
í stórborgum nútímans.
Gamli maðurinn sagði til
nafns síns og hneigði sig virðu-
lega. Svo kynnti hann mér konu
sína, snyrtilega konu, gráa fyr-
ir hærum með stór ljósblá, grát-
in augu, sem mændu biðjandi
á mig allan tímann meðan sam-
talið fór fram. Þegar við vor-
um setzt, hóf gamli maðurinn
sögu sína samkvæmt ósk minni.
Frásögn hans var orðmörg og
ítarleg, en þeim mun betur varð
mér ljóst hvað gerzt hafði.
Sagan var í stuttu máli þessi:
einkasonur þeirra var kennari
og mjög fær í sínu starfi. Við
stúdentspróf hafði honum verið
sleppt við munnlegt próf og
kennarapróf sitt hafði hann
tekið með ágætum. Þegar hann
var tuttugu og þriggja ára —
hann var nú nærri tuttugu og
sex — hafði hægri handleggur
hans lamast og skömmu seinna
hægri fótur. Því næst kom
lömun í vinstri fót og tveim
mánuðum síðar einnig í vinstri
handlegg. Hann hafði nú vikum
saman verið lamaður á öllum
útlimum og lá um þessar mund-
ir á hæli í Riesengebirge. Að
því er mér skyldist hafði löm-
unin ekki komið skyndilega eft-
ir slys, heldur smátt og smátt.
„Læknarnir eru sýnilega
búnir að gefa upp alla von um
hann.“ Það var gamla konan,
sem nú blandaði sér í samræð-
urnar og um leið þrýsti hún
vasaklútnum að munni sér til
að leyna því að hún grét.
„Alla von, alla von — það
er nú kannski of mikið sagt,“
sagði gamli maðurinn, ,,en þeir
eru að minnsta kosti ráðalaus-
ir“ — svo sneri hann sér að
mér :— „og þessvegna sárbiðj-
um við yður að gera eitthvað
fyrir son okkar, prófessor. Þér
getið kannski skroppið upp á
hælið til að kanna sjálfur á-
stand hans.“
Það gat ég ekki eins og á
stóð. Þetta var á stríðsárunum
og auk sjúkrahúss míns með
360 sjúklingum hafði ég í
minni umsjá hermannaspítala
með 500 særðum mönnum, og
þar við bættist að ég var ráð-
gjafi- í skurðlækningum í allri
neðri Slésvík þar sem voru
spítalar með 43000 særðum
29