Úrval - 01.02.1959, Blaðsíða 48

urval
LEYNIVOPNIÐ MIKLA
LEÐURBLÖKURNAR
ar — þær fá ekki nægilegt loft
undir vængina.“
Klukkutíma seinna hringdi
dr. Griffin aftur til að skýra
frá velheppnuðum tilraunum, er
tekinn hafði verið í notkun nýr
og betri flugpallur: kirkjuturn.
Losun íkveikjusprengjunnar
olli talsverðum heilabrotum. Til-
raunir höfðu sýnt, að leður-
blakan gat losað sig við hylkið
og gerði það með því að velta
sér á bakið og naga og slíta
sundur hinn óþægilega umbún-
að jafnskjótt og hún var kom-
in í öruggan felustað. En var
líklegt, að henni tækizt það eftir
langt og þreytandi flug? Ung-
ur vísindamaður frá San Fran-
cisco kom með uppástungu, sem
hann virtist þó sjá eftir um leið
og hann hafði borið hana fram.
„Flotinn hefur geysistóra flug-
skála á tanganum hérna rétt
fyrir neðan — þessa sem byggð-
ir voru fyrir loftförin, sem fór-
ust -— þeir hljóta að vera 300
metra langir og 100 metrar á
hæð og það er hægt að gera þá
loftþétta. Hvernig væri, að flot-
inn fengi okkur þá til umráða,
svo að við getum þjálfað leður-
blökurnar þar í fallhlífar-
stökki?“
Á eftir fylgdu um fimmtíu
símtöl, og sólarhring seinna var
starfsliðið og nokkur þúsund
leðurblökur á leiðinni að hinum
geysistóru flugskálum. Hraði,
sífelldur hraði. Vísindamenn,
sem árum saman höfðu ekki
lyft þyngri hlutum en tilrauna-
glösum, glímdu nú við feikna-
mikla umbúðakassa og byggðu
úr þeim líkingu af stórborg í
rökkri flugskálans. Líffræðing-
ar þreyttu kapphlaup á glæfra-
legum vinnupöllum, hundrað
metra frá gólfi, og slepptu
lausum ,,fullhlöðnum“ leður-
blökum. Mennirnir fyrir neðan
teygðu sig og einbeittu sér að
því að fylgjast með flugi leður-
blakanna, sem báru blá, rauð og
gul hylki, alla leiðina að felu-
stað þeirra í umbúðakössunum.
Á hverjum degi var vandlega
leitað að dreifðum hylkjum og
þær leðurblökur taldar, sem þá
höfðu enn ekki skilað af sér
farminum.
Þessar tilraunir leiddu tvö
mikilsverð atriði í ljós. Leður-
blaka með öllum útbúnaði gat
verið á flugi að minnsta kosti
eina klukkustund, en það svar-
aði til 20 mílna undir beru lofti,
þannig að ein milljón af leður-
blökum var nægileg til að þekja
Tokyo og útborgirnar 10 míl-
ur út.. Hitt atriðið var ekki síð-
ur mikilvægt. Þegar leðurblök-
urnar voru lausar og liðugar
héldu þær sig saman í þéttum
hópum, sváfu í einni kös á dag-
inn og allan veturinn og fóru
saman á veiðar á sumarnóttum.
En sprengjuhlassið olli truflun-
um. Leðurblakan kunni illa við
sig í þessum fjötrum; henni
fannst hún vera eitthvert við-
undur, úrhrak í samfélagi allra
heiðarlegra leðurblakna. Hún