Úrval - 01.02.1959, Blaðsíða 51

LEYNIVOPNIÐ MIKLA
LEÐURBLÖKURNAR
ÚRVAL
meðan Ijósmyndararnir voru að
stilla vélar sínar, heyrðist garg
í leðurblökunum, þær teygðu
út vængina og voru roknar af
stað.
Æðisgengin leit, sem hver
einasti maður á flugvellinum
tók þátt í, bar engan árangur;
hvergi fannst nein sprengja.
Um kvöldið voru allar slökkvi-
stöðvar tilbúnar og allir vatns-
geymar voru fylltir. En þær
varúðarráðstafanir komu bók-
staflega að engu haldi. Fyrst
fuðraði aðalflugskálinn upp,
síðan skrifstofubyggingin, vöru-
hús og opið geymslusvæði. Síð-
asta hálmstráið brast, þegar
eldurinn læstist í háa vatns-
turninn og slökkviliðsmenn
fengu ekkert vatn í slöngurnar.
Þetta var ákjósanlegasta
sýning á því, hverju leðurblök-
urnar gátu til leiðar komið, en
þær höfðu gengið helzti langt.
Þær eyðilögðu ekki einungis
mestan hluta flugstöðvarinnar,
heldur brenndu þær líka upp
til agna skýrslur dr. Adams,
og kveiktu skapofsa í herrunum
í Washington. Yfirhershöfðing-
inn skrifaði bréf, þrungið reiði
og gremju, án þess að minnzt
væri á þau kjánalegu mistök
sem tjóninu höfðu valdið. „Það
hefur verið ákveðið“, skrifaði
hann, ,,að hætta þegar í stað við
frekari framkvæmdir í sam-
bandi við þessa áætlun. Þess er
óskað, að allt starfsiið . . . hverfi
þegar til sinna venjulegu
starfa . . .“
Þetta var reiðarslag. Það var
komið fram á vor 1943 og
Adams læknir hafði unnið
sleitulaust í sextán mánuði.
Þegar verst blés, hljóp flotinn
að visu undir bagga með honum,
en það varð aðeins nokkra
mánaða gálgafrestur; skipun
kom um að hætta við áætlun-
ina um óákveðinn tíma. Næstu
tvö árin var dr. Adams örvingl-
aður af áhyggjum og kvíða. Þá
gerðist það, að atómsprengj-
unni var varpað á Hiroshima
og Nagasaki. Hið fullkomna, ó-
skeikula vopn var loksins fund-
ið.
Var ,,Sprengjan“ ef til vill
orsök þess, að áætlun dr.
Adams var lögð á hilluna ? Eng-
inn veit svar við því. Og hvað
varð um dr. Adams? Hann er
nú 76 ára að aldri, en fyrir 11
árum fór hann aftur að vinna
að nýrri uppfinningu, sáningu
með áburðarpillum, sem hafa
aukið mjög grasvöxt á hrjóstr-
ugum beitilöndum . . .
Ó, æska!
Þegar maðurinn kom heim úr vinnunni sat sonur hans á úti-
dyraþrepinu súr á svip.
„Hvað er nú að?“ spurði faðirinn.
„Ég lenti í rifrildi við konuna þína rétt einu sinni," anzaði
pilturinn.
— Missouri Ram-Buller.
49