Úrval - 01.02.1959, Side 73

NORÐURLJÓSIÐ
ÚRVAL
3. KAFLI.
Flugvélin lenti á flugvellinum á
áætlunartíma. Klukkuna vantaði
stundarfjórðung i tólf samkvæmt úri
Smiths. „Takið báðar töskurnar,"
sagði hann við burðarmanninn. „Það
bíður bíll eftir okkur. Ég heiti Har-
old Smith."
Hann var ánægður yfir því að
vera kominn til Tynecastle. Snotur,
svartur Daimler með einkennisklædd-
um ökumanni staðnæmdist hjá hon-
um. Hann rétti burðarmanninum
þóknun fyrir ómakið, skrifaði upp-
hæðina í vasabók sína og steig inn
í bílinn ásamt Leonard Nye.
„Það er langt síðan ég hef kom-
ið hingað," sagði hann um leið og
þeir óku af stað. „Fimmtán ár.“
Nye var að kveikja sér í síga-
rettu. „Það hefði átt að taka á móti
þér með lúðrasveit," sagði hann.
Smith ygldi sig. Enda þótt Nye
gæti verið viðkunnanlegasti náungi,
var hann meinlegur i orðum, og
Smith var alls ekki ánægður með
hann sem félaga í þessu fyrirtæki.
En hann ásetti sér að móðgast ekki.
Hann var hár maður og holdugur,
og hafði mikið sjálfsálit. Og hann
hafði sannarlega ástæðu til að vera
ánægður með tilveruna þennan dag.
Þegar' þeir óku eftir Harcourtstræti,
voru þeir aðeins spölkorn frá fá-
tæklegu íbúðinni, þar sem móðir
hans, sem hafði orðið ekkja þegar
hann var sjö ára gamall, stritaði og
fórnaði öllu, til þess að hann gæti
lært og orðið löggiltur bókhaldari.
Og nú var hann kominn hingað aft-
ur og hérna beið hans mesta tæki-
færið í lífinu.
Hann vék sér að bilstjóranum og
sagði:
„Hvað heitið þér, maður minn ?“
„Purvis, herra."
„Nei, nei. Skírnarnafnið." Það var
venja hans að vera kumpánlegur við
þá, sem unnu fyrir hann.
„Fred, herra."
„Jæja, Fred, ég ætla að biðja þig
að aka ekki beina leið til Hedleston.
Beygðu út af hjá Bankwell og farðu
framhjá Utley".
Þetta voru æskuslóðir Smiths.
Hann hafði aldrei verið hrifinn af
London, enda þótt honum hefði
vegnað þar vel eftir að hann kom
heim frá Ástralíu árið 1949. Ef mað-
ur átti skrauthýsi í Cursonstræti
eins og Somerville, og auk þess
sveitasetur, þá var ekki sem verst
að búa i London. En úthverfi eins
og Muswell Hill, þar sem hann bjó,
var ekki eins skemmtilegt, ekki sízt
eftir að Minnie fór frá honum. En
hann ætlaði ekki að hugsa meira
um það, því að með guðs hjálp var nú
allt útiit fyrir að bráðlega rættist
úr fyrir honum.
„Vaknaðu, Leonard. Við erum
komnir á móts við Utley."
Þeir óku um lyngivaxið heiðar-
land, þar sem enginn mannvirki var
að sjá nema lága grjótgarða. „Jæja,
hérna er staðurinn," sagði Smith.
„Ljómandi fallegt landslag — synd
að eyðileggja það með reykháfum
og byggingum."
„Það er svo fjandi kalt hérna.
Segðu Fred að slá í.“
„Klukkan er ekki nema kortér yfir
eitt. Page býst ekki við okkur fyrr
en síðdegis. Við komum okkur fyrir
67