Úrval - 01.02.1959, Blaðsíða 79

NORÐURLJÖSIÐ
URVAL
brjósti, eða húsakynnin og fyrir-
komulagið — það er eins og þetta
sé síðan á steinöld. Bngin lyfta i
hjallinum. Tókstu eftir kerlingunni?
Og skeggjuðu forfeðrunum á veggj-
unum?“
Smith lofaði honum að rausa.
Hann hafði orðið fyrir miklum von-
brigðum. I stað skjótrar niðurstöðu
beið þeirra nú margra mánaða starf,
en hann missti þó ekki kjarkinn.
Hann mundi fá þeim mun betra tæki-
færi til að sannfæra Somerville um
dugnað sinn.
Strax og þeir voru komnir til
hótelsins, fór hann inn í símaklefann
og hringdi til aðalskrifstofunnar.
Hann skýrði yfirmanni sínum, Gree-
ley, frá málavöxtum. Samtalið varð
langt. Hann kom aftur til Nye og
sagði: ,,Við eigum að halda áfram
samkvæmt áætlun. Hafðu engar
áhyggjur, þetta getur tekið dálítinn
tíma, en við munum Ijúka verkinu."
,,Við!“ sagði Nye. ,,Héðan í frá
erum við bara tvær leikbrúður. Þeir
kippa í spottana í London. Guð hjálpi
okkur ef okkur mistekst."
Smith leit á úrið. Klukkan var
farin að ganga fimm. „Við skulum
fara og hitta Mossbum. Því fyrr
sem við byrjum því betra.“
4. KAFLI.
Skömmu eftir að þeir Smith og
Nye voru farnir, ók Henry heim.
Kona hans og dóttir voru ekki heima,
þær höfðu farið í bíó með frú Bard.
Þegar hann hafði fengið sér ofur-
lítinn matarbita, fór hann upp í
vinnuherbergi sitt. Þar sat hann allt
kvöldið og reyndi að rýna í fram-
tíðina, sem nú var hulin skýjurn
óvissunnar. Honum virtist Smith
vera sanngjarn maður, ekki sérlega
vel gefinn, en sennilega dugandi
starfsmaður og ekkert óræsti. Hon-
um leizt verr á félaga hans, hann
var ekki allur þar sem hann var séð-
ur. Hann var miklu greindari og
þróttmeiri, það var ástæða til að
óttast hann.
Þegar Henry kom í skrifstofuna
morguninn eftir, var hann í góðu
skapi. Þegar ungfrú Moffatt hafði
boðið honum góðan dag, rétti hún
honum auglýsingapésa, sem var svo
nýr af nálinni, að prentsvertan var
ekki þornuð. Hún sagði: „Þeir hafa
keypt Mossburn Tíðindi".
Hann hefði átt að gera ráð fyrir
þessum möguleika. 1 Mossburn, sem
var bær tólf mílur í burtu, hafði
Herbert Rickaby, hinn aldurhnigni
eigandi þessa vikublaðs, verið áfjáð-
ur í að selja. Hann blaðaði í pésan-
um og sá þá, að blaðið ætti eftir-
leiðis að heita Dagleg Tíðindi og
dreifast í Hedleston og nágrenni.
Síðan komu skrumlýsingar um ágæti
hins nýja blaðs.
Moffatt virti fyrir sér svipinn á
andliti hans. „Þeir hafa eina sex
menn, sem dreifa þessum bæklingi
út í hundruðum eintaka."
„Við vitum þó að minnsta kosti
hvar við stöndum," sagði Henry. —
Klukkan tíu sat hann hinn venjulega
fund með aðstoðarritstjórum sínum.
„Jæja, góðir hálsar," sagði hann,
„það lítur út' fyrir að við eigum
von á dálítilli samkeppni. Ég geri
ráð fyrir því að þið hafið séð þetta."
Hann sýndi þeim pésann.
73