Úrval - 01.02.1959, Síða 91

NORÐURLJÓSIÐ
TJRVAL
yrði hann fyrst að biðja Alice að
veðsetja húsið. Honum var það mjög
á móti skapi, en hjá því varð ekki
komizt.
Hann hafði ekki verið nema fimm
mínútur í skrifstofu sinni þegar
Maitland kom inn. „Svo virðist sem
við verðum einum færri á ritstjórn-
arfundinum í dag,“ sagði hann.
„Balmer er farinn."
„Farinn ?“
„Farinn. Flúinn. Hérna er upp-
sögn hans."
Henry starði sljóum augum á um-
slagið sem Maitland fleygði á skrif-
borðið. „En hann verður að segja
upp með mánaðar fyrirvara."
„Ætli það. Hann hefur hara haft
vistaskipti, er kominn til Tíðinda.
Balmer er alltaf þar sem aura er
von." Henry þagði og Maitland hélt
áfram: „En það er sjaldan ein báran
stök, Henry. Tveir af prenturunum,
Perkins og Dodds, eru líka farnir
þangað."
„Hvað merkir þetta? Eru þeir
sannfærðir um að við séum húnir að
vera?"
„Það held ég varla, en þeir vita
að við eigum í erfiðleikum. Þeir hafa
sennilega verið keyptir með yfirboði
og samningum til langs tíma. filg
hugsa að þeir haldi að þeir geti ekki
tapað."
Henry beit á vörina. Hann hafði
treyst á hollustu manna sinna, og
góðir menn voru ekki gripnir úr
götunni. „Við verðum að snúa okk-
ur til vinnumiðlunarskrifstofunnar
strax," sagði hann að lokum.
„Ég skal senda skeyti til Tyne-
castle."
„Og líka til Liverpool og Man-
chester."
Hann kinkaði kolli. Þetta geng-
ur. Sjáumst seinna."
Eftir skeytasendingar allan daginn
tókst þeim loks að fá setjara frá
Liverpool og loforð um annan frá
Tynecastle í byrjun næstu viku. Það
gladdi Henry þegar Lewis kom og
bauðst til að vinna eftirvinnu og
kvaðst reiðubúinn að gera allt sem
hann gæti. Og Poole gat hann treyst,
þótt hann hefði vangæfa lund, hann
var svarinn óvinur Nye. Umbrot-
ið yrði hann að sjá um sjálfur. Þess-
ar tilfæringar leystu hnútinn, en liðið
var of þunnskipað, og Henry ákvað
að fara til sonar síns. Davíð varð
að hlaupa í skarðið, um stundar-
sakir að minnsta kosti.
6. KAFLI.
Klukkan fimm hætti Henry að
vinna og lagði af stað til Sleedon.
Það var mildur kvöldblær á og ó-
Venju kyrrt við sumarhúsið. En svo
kom hann auga á Coru við gluggann
við vinnu sína. Þegar hún heyrði
hann nálgast leit hún upp og það
birti yfir svip hennar. Hún spratt á
fætur og hljóp til dyranna. Henry
komst i gott skap af að sjá hana.
1 fyrsta skipti í marga daga fann
hann til léttis.
„Mér datt í hug að skreppa
snöggvast. Kem ég til óþæginda?"
„Þú ert aldrei til óþæginda." Hún
tók um báðar hendur hans. „Það
er indælt að sjá þig. Ég var að búa
mig undir leiðinlegt kvöld."
„Því trúi ég ekki. Þú ert aldrei
leiðinleg. Hvar er Davíð?"
85