Úrval - 01.02.1959, Qupperneq 92

TjRVAL
Hún hikaði. „Hann fór til Scar-
borough . . . til að tala við Evans
lækni."
„Er hann ekki frískur?" spurði
Henry eftir stutta þögn.
„Það held ég, en hann hefur verið
dálítið kvíðinn upp á síðkastið."
„Út af hverju?"
„Út af sjálfum sér."
„Hræddur um að sér muni
versna?" spurði Henry.
„Líka það. Það fór að bera á
þessu fyrir tveim vikum. Pyrst
missti hann áhugann á bókinni sinni.
Svo fór hann að tala um hve illa
sér hefði liðið áður en við kynnt-
umst. Ég reyndi að eyða þessu, en
hann hélt áfram: „Ef ég yrði eins
aftur, Cora —“ o. s. frv. Svo á
mánudaginn kom hann ofan af lofti.
„Við hvern varstu að tala?" spurði
hann. Engan, sagði ég. „En ég heyrði
í einhverjum," sagði hann. „Varstu
að tala við sjálfa þig?“ Ég neitaði
því auðvitað og reyndi að slá þessu
upp i grín. En hann fór að leita í
hverjum krók og kima. Auðvitað
fann hann engan. Þá leit hann ringl-
aður á mig. „Cora," sagði hann, „ég
er farinn að heyra ofheyrnir." Eg
sagði honum að honum hlyti að
skjátiast. En seinna um daginn sagð-
ist hann þurfa að tala við lækninn.
Hann vildi ekki lofa mér að fara
með sér. Hann kvaðst verða að fara
einn, annars mundi hann aldrei kom-
ast yfir þetta."
Henry reyndi að sætta sig við þessi
vonbrigði. Hann hafði komið til að
leita hjálpar, en í staðinn varð hann
nú að veita hjálp. Svo sá hann að
augu hennar voru full af tárum og
NORÐURLJÓSIÐ
hann tók um handlegg hennar.
„Komdu, við skulum fá okkur göngu.
Utiloftið hressir þig."
Þau gengu með fram sjávargarð-
inum eins og venjulega, og þótt þau
töluðu tæpast orð varð gangan þeim
til góðs. TJti hjá vitanum var logn;
það var hálfrokkið og kyrrð yfir
öllu. Dauft mistur huldi hafsbrúnina
og spegilsléttur sjórinn virtist teygja
sig út í óendanleikann. Þau stóðu
þögul og Henry fannst að samband
þeirra hefði aldrei fyrr verið svo
náið. Þegar þau komu heim í kof-
ann leit hún á hann og í augum
hennar las hann ástúð og þakklæti.
„Þetta er ekki sanngjarnt gagnvart
þér,“ sagði hún. „Þú hefur nógar
byrðir að bera." „Ég rís undir
þeim. Jæja, það er víst bezt að
halda heim."
„Nei," sagði hún einbeitt. „Þú
verður að koma inn og fá þér bita."
I rauninni kærði Henry sig ekki
um að fara strax, og þegar hún
minntist á mat, fann hann að hann
var svangur. „Ég ætla að sitja í
eldhúsinu og horfa á þig,“ sagði
hann.
Hinar mjúku öruggu hreyfingar
hennar höfðu sefandi áhrif á hann.
Það slaknaði á þenslunni sem at-
burðir síðustu vikna höfðu viðhaldið
í honum, og allt í einu heyrði hann
sjálfan sig segja: „Cora, mér finnst
ég yngjast upp í návist þinni."
„Drottinn minn." Hún brosti til
hans. „Þú ert ekki gamall. Ekki í
mínum augum."
Maturinn sem hún bar honum var
bacon og egg með tei og ristuðu
brauði og á eftir rabarbaramauk.
S6