Úrval - 01.02.1959, Blaðsíða 108

TjFRVALi
NORÐURLJÖSIÐ
því upp I sprautu. „1 þetta sinn ætla
ég að gefa þér dálítið róandi. Svo
ferðu beint í rúmið.“
Á eftir stóð Henry upp og klæddi
sig. Bölsýnisspádómar Bards fengu
ekki svo mjög á hann, það var svo
margt annað sem upptók huga hans;
auk þess hafði honum alltaf fund-
izt Ed ganga óhóflega langt í var-
færni sinni. En hann gat ekki látið
sem hann virti ráð hans að vettugi.
„Ég skal fara mér hægt," sagði
hann, „eftir viku eða svo.“ Svo
bætti hann við með annarlegum róm:
„Kannski fyrr."
„Það væri eins gott.“ Bard lyfti
brúnum. „Þú ert slæmur sjúklingur,
en ekki slæmur náungi inn við bein-
ið. Komdu til min á morgun, ég ætla
að gefa þér nokkrar Dicumarol
sprautur. Og hérna —“ Hann rétti
Henry nokkur hylki vafin í bómull.
,,Ef þú færð aftur aðkenningu þá
brjóttu eitt af þessum og andaðu
að þér úr því."
Hann fylgdi Henry út i leigubíl
og sagði bílstjóranum að aka til
Hanleystrætis. Henry lét bílinn aka
af stað í áttina heim á leið, en
þegar hann kom að næsta götuhorni
sagði hann bílstjóranum að aka rak-
leitt til skrifstofu ' Norðurljóssins.
Hann var alveg búinn að ná sér
eftir aðsvifið. Hugsun hans var
skýr, verkurinn var horfinn, hann
var ekki lengur móður, og kannski
var það sprautu Bards að þakka að
yfir hann var komin einhver annar-
leg ró sem virtist skerpa sjón hans.
Henry leit á úrið — tæplega fimm.
Það var nógur tími enn.
Hann borgaði bílinn og fór hægt
upp stigann. Maitland sat við skrif-
borðið hans bersýnilega í döprum
hugleiðingum. Þegar hann sá Henry
spratt hann upp. „Hvað nú?“ Augu
hans lýstu undrun og áhyggjum. „Til
hvers komstu aftur?"
„Til að koma blaðinu út."
Maitland fölnaði. „Heyrðu mig nú,
Henry. Þú áftir að fara í rúmið.“
„Seinna," sagði Henry.
„Hvað áttu við ? Þú veizt að vél-
arnar ganga ekki. Við getum ekki
prentað eina linu."
„Hvað um það. Veiztu ekki að
aldrei hefur fallið niður eitt einasta
tölublað af Norðurljósinu í hundrað
áttatíu og átta ár? Jafnvel ekki þeg-
ar James Page varð að skrifa með
eigin hendi fregnmiða á tímum
Napóleonstríðsins. Meðan ég lifi
skal ég einhvern veginn koma því
út.“
„Einhvern veginn?" endurtók
Maitland. „Hvað áttu við?"
„Við fjölritum það bara. Það er
hægt að vélrita það á stensil og rúlla
því í gegnum fjölritara."
„Þú færð í hæsta lagi 800 eintök
af stenslinum, og síðustu tvö hundr-
uðin verða sennilega mjög óskýr."
„Við notum marga stensla. Við
skerum efnið niður eins og hægt er.
Með því að láta sex véiritara vinna
nótt og dag getum við komið út
tveggja síðna blaði í 5000 eintökum.
Við skulum hætta að tala og byrja
að vinna. Biddu Moffatt að hringja
á Fjölritunarstofu ungfrú Renshaws
til að fá alla þá vélritara og allar þær
vélar sem hún getur látið í té. Við
borgum eftirvinnu. Komdu með
fréttaræmuna frá AP. Og segðu
102